Skip to Content

DÍA INTERNACIONAL DA POESÍA

EN TEMPOS DO CORONAVIRUS:
XORNADA INTERNACIONAL DA POESÍA NO IES PLURILINGÜE ELVIÑA

Portada de Cantares Gallegos 1863     O día 21 de marzo foi declarado pola UNESCO en 1999 Día mundial da poesía, xornada internacional adicada á palabra humana universal. Como é tradición no IES Elviña celebrar esta xornada, non quixemos desaproveitar a ocasión, aínda nas tristes circunstancias desta longa noite de Coronavirus. Así que, desde os seus fogares, varios membros do claustro do IES prepararon un vídeo a partir da recitación de Eu ben vin estar ó moucho, poema pertencente aos Cantares gallegos de Rosalía de Castro.

     Velaí vai...Adorno

 Para os curiosos lectores, que os hai, e son moitos aínda, o texto na primeira edición (1863).

 

Eu ben vin estar ó moucho
enriba d'aquel penedo:
¡non che teño medo moucho,
moucho non che teño medo!

I
Un-ha noite, noite negra,
Com' os pesares qu' eu teño,
Noite filla das sombrisas
Alas que estenden os medos;
Hora en que cantan os galos,
Hora en que xemen os ventos,
En qu' as meigas bailan, bailan,
Xuntas có demo pirmeiro,
Arrincando verdes robres,
Portas e tellas fendendo,
Todas de branco vestidas
Tendidolos brancos pelos
Contra quen os cans oubean
Agoirando triste enterro;
Cando relumbrar se miran
Antr' os toxales espesos,
Cal encendidas candeas
Ollos de lobo famento,
E os ramallaxes dos montes
Antre sí murmuxan quedos,
E as follas secas qu' espallan
Os aires da noite inquietos,

En remuiños se xuntan
Con longo estremecemento;
Indo camiño da Igrexa,
Soya cós meus pensamentos
Cabo da fonte da Virxe
Pretiño dó cimeterio,
Dempois de sentir un sopro
Que me deixou sin alento,
Eu ben vin estar ó moucho
Enriba d' aquel penedo.

II.
Arrepuïñadas todas
As carnes se me puñeron
E os cabelos no curuto
Fórons' erguendo direitos:
Gotas de sudor corrian
Afio pó lo meu peito,
E trembaba como tremban
As auguas cando fay vento,
Ná pia da fonte nova
Que sempre está revertendo.
Aquel moucho ali fincado,
Cal si fose ó mesmo demo,
Fito á fito me miraba
Có seus ollos rapiñeiros,
Que coidei que me roubaban
Non mais que de lonxe velos,
De lume me paresian

E que me queimaron penso,
Penso qu' eran tizós roxos
Da fogueira dos infernos
Que pó las niñas me entraron
Hastr' ó corazon direitos
En el remorsos habia
D' amoriños pecadentos...
¡Ay! quen ten d' eses amores
Non pod' achar bon sosiego!

Chovia, si Dios ten augua,
Ventaba en tódolos ventos,
E ensarrapicada toda
A camiñar non m' atrevo
Qu' ó moucho fita que fita
M' aspera na quel penedo.
Mais acordeime da Virxe
Que sempre conmigo levo,
Resoll' un Ave-Maria
E cobrando novo alento,
Com' os páxaros do mare,
Nadando, paso ó regueiro,
Corro á enriba dó valado,
Brinco en baixo dó portelo,
E den' ali, berro estonces
Con cantas forzas eu teño:
Non che teño medo moucho,
Moucho non che teño medo.


page | by Dr. Radut