En todos os seus emprendementos debe a razón someterse á crítica e non pode facer ningún ataque á liberdade desta, sen se prexudicar a si mesma e atraer sobre si unha sospeita desfavorábel. Nada hai tan importante, con respecto á utilidade, nin nada tan sagrado que poida furtarse a esta investigación profundada que non fai excepción para ninguén. É mesmo sobre esta liberdade que repousa a existencia da razón; esta non ten autoridade ditatorial algunha, senón que a súa decisión non é outra cousa que o acordo de cidadáns libres, cada un dos cales debe poder expresar as súas reservas e mesmo exercer o seu veto sen impedimentos.
Immanuel KANT, Crítica da razón pura.