RELATOS DE SANTOS E NADAL 2016

Concursos

CONCURSO DE RELATOS DE “SANTOS E NADAL”, 2016

EQUIPO DE DINAMIZACIÓN LINGÜÍSTICA “O BRIÓN”

A decisión do xurado, despois da lectura e análise dos relatos presentados a concurso, é a seguinte:

Premio para o 1º ciclo da ESO: Concédeselle a un relato cheo de verdade e de tenrura, de frases breves e intensas, ben acaídas para expresar o profundo sentimento que o enche e que o fai, por iso, especial. Corresponde ao sobrenome de “Planeta”. O autor é JAIRO JARDÓN CASTAÑO de 1º ESO B

Concédeselle un accésit ao relato de PABLO TENORIO GONZÁLEZ de 1º ESO C

Premio para o 2º ciclo da ESO: É para un relato que constrúe unha situación ficticia na que os mortos estenden o caos nunha cidade. Unha historia que, malia o horror, ofrece esperanza. Consegue, ademais, ir fiando ben os momentos máis tensos ata chegar a un final sereno.

O título é: “Diario dun supervivente” e pertence ao sobrenome “Pataca”. O autor é RUBÉN CAMESELLA JESTEIRA, 4º ESO A

Premio para Bacharelato: O premio é para un relato que leva en paralelo dúas historias de padecemento, a dunha cadela e a dunha muller, con sortes semellantes; o destino úneas e poden gozar da posibilidade de, xuntas, salvarse. É unha historia que subliña as vantaxes de certas renuncias; así o expresa nun fragmento:

“Ás veces as cousas que máis perseguimos están máis preto do que pensabamos e ás veces debemos deixar ir certas cousas para que outras mellores ocupen o seu lugar”

Trátase do relato titulado: “Luces de Nadal” e corresponde ao sobrenome “Lúa Valente”. O autor é AROA RODRÍGUEZ GONZÁLEZ, 2º Bac B.

Premio 1º ciclo da ESO: Jairo Jardón Castaño (1º ESO B)

Este ano é o primeiro tempo de Nadal sen a miña nai. Xa morreu hai uns meses pero aínda sigo sen esquecela; aínda…e no futuro non a esquecerei xamais.

Ela sempre me axudaba cando pasaba malos momentos; era a mellor do mundo.

Un triste día diagnosticáronlle cancro, de mama, concretamente. O cancro é das enfermedades máis difíciles de superar…

Nos primeiros meses de tratamento, a miña nai tomábao a broma, e nós tamén. Dicíame que lle collera un pouco do pelo e, ao tirar o máis mínimo, podíaselle arrincar un mechón.

Morreu o 24 de marzo de 2016.

A miña derradeira palabra cara a ela foi: “Adeus”, un día antes da traxedia. Non me deu tempo a darlle un último abrazo porque aconteceu de madrugada.

Cando entrei no cuarto no que a ingresaron, quería morrer eu tamén, cando lle falaba e non me contestaba…

Este ano na arboriña de Nadal, o meu pai e mais eu, puxemos o pano que usaba a miña nai para tapar a cabeza…

Accésit: Unha noite especial, Pablo Tenorio González (1ºESO C)

Eran as oito da noite cando Breixo e uns amigos decidiron ir dar unha volta para ver que ambiente había pola vila na noite do Nadal. Aquela, como era unha noite especial, Breixo decidiu levar posta a súa capa preta. Para el era moi importante pois o seu pai e o seu avó xa a puxeran nesas mesmas datas, cando tiñan a súa idade.

Empezaron percorrendo a rúa principal, que estaba fermosa coas luces do Nadal e as beirarrúas cubertas de neve, para despois seguir, unha a unha, por todas as rúas, ata chegar á saída da vila. Alí decidiron facer unha paradiña para tomar un pouco de auga e unha améndoas que tiñan agochadas no peto. A noite era moi especial, tanto que ata a luz da lúa iluminaba coma nunca. Nun momento de silencio empezouse a escoitar un ruído como de cadeas que se ía achegando desde algún punto. Ningún deles dixo nada, ata que unha sombra foi cubrindo os seus corpos coma se quixera apoderarse deles para sempre. Os seus dentes empezaron a baterlles, as súas pernas perdían forza e os seus ollos estaban enxoitos. Querían berrar pero as gorxas non lles respondían. A sombra xa cubría por completo os seus corpos e o son das cadeas era enxordecedor, xa non lles quedaba ningunha esperanza. O medo apoderouse deles e botaron a correr sen mirar atrás; todos menos Breixo que, cando quixo facelo, decatouse de que a súa capa lle quedara enganchada na póla dun pequeno acivro. O medo impediulle mirar atrás para soltar a capa pero tampouco podía botar a correr e rompela; era a capa do seu avó! Así que, pechou os ollos e quedou agochado, morto de medo, ata que sentiu que alguén se achegaba. Entón abriu os ollos e viu os seus amigos que fitaban con cara de espanto por encima do seu ombreiro. Breixo encheuse de valor, mirou ás súas costas e alí estaba o MONSTRO… A máquina quitaneves! Cruzaron as miradas e botaron a rir coma tolos. Aquela noite nunca máis a puideron esquecer.

Premio 2º ciclo ESO: Diario dun supervivente, Rubén Camesella Jesteira (4º ESO A)

Non parecía que fose suceder nada. Supúñase que era unha pequena enfermidade nova que só producía febre e dores. Ninguén imaxinaba aquel desenlace, pero ocorreu, case ao mesmo tempo en moitos sitios. Ninguén estaba preparado; colleu a todo o mundo por sorpresa. Cando os mortos comezaron a camiñar a vida non volveu ser a mesma.

Chámome Aníbal e traballaba na policía. Un día avisáronnos porque, ao parecer, un home se volvera tolo e comezara a morder á xente pola rúa. Acudimos rapidamente e atopámonos con aquel home. O meu compañeiro Martínez berroulle que dera a volta coas mans en alto e que se tirara ao chan. O home deu a volta; semellaba canso; non levantou as mans e comezou a camiñar cara a nós. O meu compañeiro berráballe para que quedara quieto; fixo caso omiso e seguiu avanzando, camiñando lentamente. Martínez díxolle que parara ou dispararía. Non parou e entón el disparoulle no peito. O home botouse cara atrás, case cae; pero non, aguantou en pé e seguiu avanzando coma se nada ocorrese. Esta vez dispareille eu; sucedeu o mesmo; case cagamos enriba os dous; pero o meu compañeiro decidiu probar unha vez máis. Desta vez deulle na fronte e o home, á fin, caeu fulminado.

Ninguén se explicaba por que cos tiros que lle meteramos non morrera. Parecía un caso illado pero nesa mesma semana apareceron moitos, moitísimos casos coma aquel; xente que comezaba a morder a outra xente e había que dispararlle múltiples veces para abatelos, sempre impasibles fronte á maioría dos disparos. Un día, na televisión, emitiuse un comunicado do gobernó; dicía que a enfermidade, nun principio benigna, mutara e agora mataba ao infectado que máis tarde volvería á vida; estas persoas só querían devorar a outros animais (principalmente atacaban persoas) e a única forma de acabar cos mortos era cun dano cerebral no infectado. Pouco a pouco a poboación ía decrecendo e o número de mortos aumentando.

Eu non tiña moita familia, os meus pais morreran había moito tempo e non tiña irmáns. Vivía só. Nos primeiros días quedei no meu piso, sen saír, ata que un día chegou o meu compañeiro Martínez coa súa muller e a súa filla. Pedían que os deixase pasar. Abrín a porta, inviteinos a entrar e volvín pechala. Viñeran porque no seu barrio xa non quedaba ninguén vivo e acabáranselles as provisións. Supúñase que había uns días debería ter lugar unha evacuación dos superviventes, pero tal axuda non chegara. Estabamos incomunicados, non había liña de teléfono, nin internet, nin nada que funcionase con electricidade, todo caera.

Decidimos marchar; a cidade non era segura. Pensamos que no campo, seguramente, habería menos mortos, así que marchamos da cidade. Camiñamos polas estradas os catro ata que chegamos a unha granxa. Semellaba que non había ninguén. Decidimos entrar. Efectivamente, ninguén. Quixemos quedar alí; había sementes e comida gardada pola casa; tiñamos campo para cultivar e quizais poderiamos chegar a cazar no monte.

Isto ocorreu hai xa un mes; agora xa sementamos o que tiñamos. Esperemos que medre e poidamos vivir aquí moito tempo.

Premio Bacharelato: Luces de Nadal, Aroa Rodríguez González (2º Bac. B)

As luces da cidade iluminan a noite para permitirnos ver con claridade. As luces do Nadal, porén, coloridas e radiantes, aluman como un raio de esperanza cando perdemos o camino. Hai xente que perde o seu rumbo porque talvez se sumiu na escuridade e non é quen de saír. Outros, en cambio, perden o camiño porque alguén os afasta da claridade. No Nadal de hai uns anos, as vidas das nosas protagonistas xuntáronse para sempre; estaban rotas e sen esperanza, pero o amor dunha pola outra, fíxolles resplandecer como todas as estrelas do firmamento xuntas.

Lana levaba observando unha familia que estaba no parque dende facía vinte minutos, recordoulle a súa propia e, nese intre, os recordos golpeárona coa forza de tres camións. Había pouco menos dun ano que a abandonaran nun bosque preto da zona. Lembraba que os primeiros meses coa súa familia foran sensacionais; pero os días pasaran e Lana empezou a facerse, pouco a pouco, máis e máis grande. En múltiples ocasións escoitara dicir aos seus “pais” que tiñan que facer algo, que a situación era insostible. Ela non entendía nada, pero sabía que algo non estaba ben e desesperábaa non saber que era o que estaba a facer mal. Un día a súa familia meteuna no coche familiar, alegrouse ao pensar que as cousas empezaban a ir mellor e que a súa familia volvía querela. Abriron a porta e Lana baixou pensando que ían pasear, pero a porta pechouse deixando a cadela fóra. Lana correu ata que non puido máis; tentou buscar o camiño de volta, pero foi inútil. Pasaron os meses e Lana foi vivindo da comida que lle ía dando a xente; cada vez tiña peor aspecto e estaba máis fraca. Ao principio a xente compadecíase dela, pero agora que o precisaba máis, ignorábana. Lana comezaba a perder forzas e había días que xa non era capaz de moverse. Descansaba baixo o refuxio que lle ofrecía unha árbore.

Nese mesmo parque atopábase Ana; levaba observando unha familia dende facía trinta minutos; nese intre lembrou as chamadas perdidas da súa nai. Había semanas que a chamaba para saber se ía á cea que celebraba polo Nadal. Botábaa de menos. Facía seis meses que a súa nai non a miraba. Ela non cambiara case; seguía sendo unha rapaza normal de pelo loiro, curto, ollos negros e pel clara; seguiría sendo unha rapaza de vinte e tres anos coma calquera outra se non fose polas manchas moradas que “xurdiran” na súa pel dende que empezara a saír co seu noivo Gabriel. Levaban saíndo cinco meses xa, facía cinco meses xa que Ana perderá a súa vida, as súas decisión, as amigas, o tempo libre, todo. Gabriel tratábaa coma se fose un obxecto máis e ela, cega, non facía máis que asentir e compracelo. Estaba ensimesmada cando algo a devolveu á realidade; levantou a mirada e deu cunha cadela que estaba sendo atacada por uns nenos; non dubidou en ir rescatala. Ana podía soportar a dor moi ben e mesmo ocultalo, pero non toleraba o maltrato aos demais e menos aínda aos animais.

Ana levou a cadela á súa casa; lavouna, deulle de comer e logo, xuntas, viron as estrelas do ceo; descubriron, en silencio, que a partir daquel momento daría igual onde estivesen, permanecerían sempre xuntas baixo o mesmo ceo. Lana sentíase querida de novo, feliz. Pouco a pouco os días foron pasando. Ana sentíase con máis forza ca nunca; saía pasear con Lana tres veces ao día e pola noite, xuntas, miraban as estrelas. Había máis dunha semana que non lle devolvía as chamadas a Gabriel. O día antes da cea na casa da súa nai, ao volver do paseo das catro, Ana atopou a porta da súa casa aberta; entrou con coidado e atopou a Gabriel buscando algo, rompendo as cousas.

-Que fas, tolo?-dixo Ana-

-Quen é el? -respondeu Gabriel-

-Quen é quen?

-Con quen andas? Ana, non me mintas! Seica estás con alguén! Hai unha semana que non respondes ás miñas chamadas!

Gabriel achegouse a Ana para imponerse, pero Ana non tiña medo; xa non. Detrás dela estaba Lana observando todo atentamente.

-Gabriel, non sei de que me falas…

-Ana, non me obrigues a facerche dano…

Ana quedou calada, pero sentenciou o seu destino. Gabriel pegoulle tan forte como nunca antes o fixera. O golpe empuxou a Ana contra a parede. Caeu. Dende o chan mirou a Gabriel, enfadada. Lana non tiña aínda moitas forzas, pero si as suficientes como para defender o que máis quería no mundo, a única persoa que estivera alí con ela cando o último raio de esperanza desaparecera. Mordeu a Gabriel tan forte como puido. Fíxolle daño, pero el deulle unha patada deixándoa inconsciente. Ese acto deulle forzas a Ana para coller un floreiro e estamparllo na cabeza a Gabriel; caeu desmaiado ao chan. Ana ergueuse rapidamente para ver como se encontraba a súa amiga, alegrouse ao saber que seguía viva, colleuna no colo con esforzo e xuntas marcharon cara ao veterinario…

Lana curouse rápido grazas ao amor de Ana; ela denunciou a Gabriel por maltrato de xénero; as dúas mudáronse a unha nova casa onde poder ver as estrelas todas as noites.

Ás veces as cousas que máis perseguimos están máis preto do que pensabamos e ás veces debemos deixar ir certas cousas para que outras mellores ocupen o seu lugar. Respecto a Ana e Lana, seguiron xuntas tanto tempo como puideron. Cóntase que ao morrer Lana, unha estrela nova naceu, e cando Ana finou, outra nova estrela foille facer compañía. Así estiveron xuntas para sempre, brillando coma as luces do Nadal.