Unha das obras máis coñecidas de Svetlana Alexievich, a Premio Nobel de Literatura 2015, 14ª muller en recibir un Nobel, é Voces de Chernóbil, sobre as consecuencias que tivo o terrible accidente da central nuclear sita nas fronteiras entre Bielorrusia e Ucraína.

A obra estrutúrase en  corenta monólogos que ofrecen toda unha lección de xornalismo, unha reflexión sobre a memoria e unha rendida admiración da tristeza. Un novo bombeiro que se despide da súa cónxuxe para dirixirse á central en chamas cun "virei pronto" e non pode cumprir a súa promesa, un vello que se cansa de esperar na zona cero do desastre onde ninguén regresa, un escritor que ve como á súa muller e a súa filla éncheselles o corpo de manchas negras (a pequena morrería máis tarde), un coro de aldeáns que se debate entre o horror e a necesidade de dar testemuño... Voces de Chernóbil está pensada coma se fose unha traxedia grega, con coros e uns heroes marcados por un destino fatal, cuxas voces foron silenciadas durante moitos anos na antiga URSS. Pero, a diferenza dunha traxedia grega, non houbo posibilidade de catarse.