CONCILIACIÓN VIDA - MORTE: ESPAZO DOCUMENTAL

 Morte celular programada.

Hai varios tipos de morte celular, a apoptose é unha morte "limpa" xa que non se produce inflamación, os restos da célula que se suicida son aproveitados por outras e os elementos tóxicos da mesma son "empaquetados".

É un proceso moi útil para evitar que a célula siga dividindose cando o seu ADN está danado e deste modo non se pasa o problema á proxenie.

O cancro é o resultado de células que non son quen de suicidarse pondo en perigo a todo o organismo.

Ler máis

Caracterízase por ter un núcleo rodeado por unha membrana. Son máis grandes e presentan unha maior complexidade que as procariotas. Poden reproducirse de forma asexual ou ben, en organismos complexos como o ser humano, de modo sexual .
Na reprodución sexual, "os descendentes son xeneticamente moi diferentes dos seus proxenitores. As diferenzas xenéticas dos novos individuos débense a que se formaron a partir dunhas células haploides, as reprodutoras sexuais (meiosporas e gametos). Estas orixináronse mediante meiose, proceso no que se produciu unha recombinación ao azar de xenes entre cada cromosoma homólogo, formándose cromosomas diferentes (recombinantes) en cada célula sexual."  Ler máis 

A diferenza doutras células de humanos que envellecen e morren logo dunhas 50 divisións, as chamadas células HeLa non se morren, nin sequera envellecen cando se lles prové das condicións necesarias para vivir, ata fóra dun corpo humano, válelles un tubo de ensaio. Son potencialmente inmortais.
Como as descubrimos e o seu nome merecen seguir lendo:
A muller da fotografía, Henrietta Lacks, morreu en 1951 dun cancro de útero. O normal é que en poucas horas todas as súas células fosen morrendo, pero unha mostra das súas células tumorales tomada para análise perpetúanse nos laboratorios de todo o mundo e son de especial utilidade para o estudo e curación de moitas enfermidades como a pliomielite.

Parece ser que hai hoxe máis células de Henrietta que as que na súa vida formaban o seu corpo. 

Ler máis sobre a circunstancias de Henrietta e esta investigación

Son células carentes de núcleo, cunha estructura moi simple, o seu ADN  encóntrase no citoplasma  onde non se aprecian orgánulos agás os ribosomas. Teñen bastante resistencia ás condicións externas adversas. As bacterias pertencen a este grupo.
Reprodúcense por bipartición, o individuo xerado ten a mesma dotación cromosómica e idéntico xenoma que a célula proxenitora.

Considérase que son as células que ao longo dun proceso evolutivo de 1500 millóns de anos deron lugar a outras máis complexas, as células eucariotas, que posibilitaron  a multiplicidade de organismos.

O suxeito non ten percepción do seu ser nin do seu contorno, ten perdido o  que o identifica como persoa respecto á comunicación, conciencia e afectividade.

Tipos:
Estado vexetativo persistente,  ata un mes de duración, non implica irreversibilidade.
Estado vexetativo permanente,  cando a duración é superior a tres meses ou doce se a causa foi un traumatismo, inclúe a irreversibilidade do proceso.

Segundo Wikler "cando queda abolida totalmente a conciencia a persoa desaparece quedando vivo o corpo que a albergou" .

Máis información

É o número máximo de divisións das células eucariotas antes de morrer por apoptose. Este máximo está definido para cada especie, no caso da humana rolda as cincuenta divisións en células sanas o que supón que o tempo potencial de vida dos humanos non pode superar moito os 125 anos.

É a morte do ser coma organismo biolóxico.

Pode que certos órganos do corpo como pulmóns ou corazón sigan a funcionar mediante axuda externa con máquinas artificiais pero o individuo como conxunto mente-corpo está morto, non ten ningún tipo de conciencia, e o cerebro non ningún tipo de actividade vital.

Nos seguintes cadros esquematízanse algunhas das diferentes posibilidades de coincidencia no tempo entre a morte biolóxica e as outras mortes.

(Tomado de Morir con dignidad. M. Gómez Sancho)

A morte encefálica foi o resultado do informe do Comité de Harvard (integrado por dez médicos coa asistencia dun abogado, un historiador e un teólogo) que aconsella en 1968 unha nueva definición de morte baseada na irreversibilidade do dano cerebral producido (JAMA 5/08/1968).

Ao falar da morte cerebral, prodúcense algunhas veces certas controversias derivadas de tomar como criterio da mesma o cese da actividade da corteza cerebral  ou neocortical (non existe posibilidade de reversión para volver a ter sensibilidade, nin motilidade voluntaria, nin ningunha actividade consciente, nin función intelectual coma percibir, falar, pensar...) ou o cese da actividade do tronco cerebral (encargado da respiración, latexo cardiaco). Isto último vén a ser propiamente a morte encefálica.

Pode existir algún "tipo de vida", por exemplo as células do esperma, actividade endocrina, un corpo así pode considerarse un cadáver latexando.

Para  determinar a defunción se aprecia o rexistro plano  dun electroencefalograma polo menos durante oito horas, sempre que se descarten circunstancias de hipotermia (30 a 32,2 ºC), por causas externas ou por inxesta de drogas depresoras en cantidades anestésicas ou terapéuticas que podrían simular unha morte cerebral.

Cómpre establecer unha diferenza cos estados vexetativos, de intensidade variable,  onde o dano neurolóxico pode ser menor de modo que non se cumplan os criterios establecidos para determinar a morte encefálica.

No estado vexetativo persitente non existe percepción dun mesmo nin da contorna (ata un mes) pero non hai certeza da irreversibilidade.

O estado vexetativo permanente engade ao anterior a irreversibilidade e diagnostícase pasados tres meses desde o dano non traumático ou doce meses no caso de dano traumático. Encaixa no paradigma de morte cerebral.

Ler máis

Prodúcese cando non funciona ningún dos órganos vitais: cerebro, corazón pulmóns, riles.

Pouco a pouco, nas horas seguintes, van morrendo as células que compoñían antes o organismo.

Véxase morte biolóxica para comprender a diferenza.