A finais do Neolítico e durante a era do Cobre ou Calcolítico (finais do IV e III milenio a.c.) comezan a aparecer, fundamentalmente no noroeste peninsular unha serie de construcións de finalidade relixiosa e funeraria, feitas con pedras de grandes dimensións, como testemuña principal dunha sociedade agrogandeira máis xerarquizada. Estas construcións presentes en Galicia van dende os menhires (pedra vertical fitada no chan cunha finalidade de sacralización do territorio), as antas (pedras verticais cubertas por unha grande horizontal que servían como unha construción funeraria de tipo colectivo) ata as mámoas ( antas cubertas de terra precedidas dun pequeno corredor).