9/ 10/ 2019
E alí estaba, remexida no meu propio xeito de ser.
Movemento e Cambio! Máis eu só topaba coa quietude da
medianoite. Paseniñamente, achegueime a fiestra, abrín a contra,
e mirei;
A luz cenital cegoume de Todo.
O caso foi que caín na conta de que aquela luminaria non
respondía aos feitíos da miña testa.
Presentábanseme formas estrañas, era como contemplar unha
fogueira e albiscar siluetas nas chamas.
Non sei moi ben se o espectáculo durou segundos ou séculos
pero o día chegou ao seu fin e a noite entrou lixeira. De súpeto,
puiden ver, puiden velo...
e alí estaba el, tan quedo, no seu moverse eterno, no seu cambio
etéreo.
Alí estaba o mar.
E, sen máis, caín dentro.
Amanda Mariño Rial
