Naquela tarde chea de embruxo
ficabas na eira, miña neniña
naquela noite de lúa chea
adormilada deica o mencer,
pasou a tarde, pasou o día
ti agardando por quen non viña
chea de soño, de ilusión
o teu amor non volvía,
non te movías daquela praza
onde outras veces él te decía
ámote tanto, miña rapaza
tanto te quero, por ti eu morro,
aquelas verbas que ti oías
daquel homiño que te quería
ficaban claras no teo maxín
de tantas veces que as decía,
mais non volvía
na tua procura
pero él amábate
era... esquencido!
Miguel Alberto, 2019
