Que é o bullying?
Se miramos no diccionario a definición e ésta:
O bullying e o maltrato físico ou psicolóxico
deliberado e continuado que recibe un neno por parte de outro ou outros, que se comportan con
é l cluelmente co obxectivo de sometelo e
asústalo, con vistas a obter algún resultado
favorable para os acosadores ou simplemente
satisfacer a necesidade de agredir e destruir que
éstos soen presentar. O bullying implica unha
repetición continuada de burlas ou as agresións e
pode provocar a exclusión social da víctima.
Pero para nós que é?
Cando se era pequeno ou non tan pequeno, (me
refiro a miña idade o colexio e instituto era no
mesmo centro), a palabra bullying non existía, ou
o nome era moi pouco soado, oíase máis o de
“meteuse comigo, metéronse con ela…” Ibase cos
profesores/as pero aunque lles berraban, os
castigaban, ou incluso chegaban a expulsar a os
rapaces que se “metían”. Pero iso non era
suficiente, cando volvían era igual ou peor polo
de que che replicaban “eres un ou unha
chivato/a”. A veces nin os pais lle dicíamos nada,
pero claro, parvos non son, sabían que algo
pasaba.
Acabas deprimida, coa cabeza agachada
, alonxaste de todos/as, non querendo ir o colexio
facendo o que lle chamabamos “novillos” no que
se facía o enfermo/a metendo o termómetro
debaixo da lámpada (iso aprendino soiña, tamén
se tiñan outros métodos) para enganar e así non
ir o colexio, e dando voltas soa, ata que te volves
atopar con esa persoa que sempre che sacaba un
sorriso. Bueno a parte desa persoa había
proferores/as que te axudaban en concreto dúas,
primeiro unha que por sempre lle estarei
agradecida de por vida, e despois outra que se
incorporou que foi tamén un anxo. E dentro do
que pasabas acabáseche levantando algo o ánimo
porque contas con esas persoas que te queren e
te axudan, pero non de todo xa que a túa vida non é como a de antes, grazas a esas persoas, aprendes a defenderte de todos/as e a facelo soa antes de tempo, no que che tocaba desfrutar sen preocupacións… Acababas madurando antes.
Terminas por ser dunha persoa que era sempre
alegre e amable a unha persoa dura que contesta
a todo ou que pode chegar a facer cousas
indebidas que por sorte non se chegan a levar a
cabo, pero por fortuna e grazas a persoas que te
queren acabas razoando e sendo a metade de
alegre e amable do que eras anteriormente
porque nunca se esquece.
Cada persoa ten a súa opinión e non sempre
coincide, iso é totalmente lóxico e por ter
opinións distintas non significa que unha persoa
sexa máis intelixente que a outra.
O Bullying non só ocorre no colexio, tamén en
traballos, ect. Sempre hai alguén que se crea que
está por encima de alguén por ter máis estudos
ou que traballou en máis lugares… Algunhas
persoas terminan por superalo de todo outras
non, e ainas tamén simplemente o gardan por
vergoña.
Por experiencia persoal, ¡para qué ocultalo!,
(supoño que xa se notou no relato), e de persoas
excelentes que coñezo, digo que nunca se
esquece, e sempre o terás gardado na mente
, superalo, ou intentalo pero sempre che
acordará, pero iso e bo, porque así como espero
facer eu, pódese axudar a xente, non toda ten
que facer caso, pero aposto que algún farao. Non
facer caso a o Bullying e inevitable pero, sempre
hai que seguir adiante, nunca deixar que che
fagan crer que es menos porque se é tan bo/a
como os demáis, enfrontarse a vida sen medo,
coa cabeza erguida e sen vergoña, porque por
desgraza na actualidade o bullying aínda ocorre
moito. Persoalmente isto e o que e para min, e
como vivir unha vida sen vivila. Claramente hai
opinións distintas ou pode que similar ou incluso
pensar o mesmo,” cada persoa e un mudo” soen
dicir.
Melissa Pérez
