Cómo nos mata a soidade.
Cando,o mencer te atopa.
Envolto, en tela do demo.
Que contigo, a morte aloita.
Róubame,un anaquiño.
Do solpor,de este día.
Dáme amigo, un aloumiño.
Que o meo, corazón abriga.
Fálame, quedo esta noite.
Baixiño e con agarimo.
Saca do meo peito a morte.
Que me ten,cheíña de frío.
So,fomos aire na aldea.
Inesperada,paixón de primavera.
Cando chega o final, anque non queira.
Dun menzer,de luz sinxela.
Este tempo é o camiño percorrido.
Aínda que non te deras conta.
Que a verdade é o que vivimos.
Ou soñamos,mais alá da bela aurora.
Paqui Espiño
