Dende Bibliomuriel queremos agradecer as colaboracións que estamos a recibir para nosa sección SCRIPTA MANENT. Por iso publicamos nesta páxina central as catro primeiras composicións enviadas. Dúas nais e dúas alumnas mostraron a súa sensibilidade e ben facer.
Parabéns a todas! Esperamos seguir léndovos! Moitas Grazas
O Equipo da Biblioteca
ACOSTUMÁNDONOS A TANTO, AMOR
Ola meu amor!, benvido á miña vida!
Un anxo chegou onde tanto o anhelamos
meu pequeno tesouro, que todo enches de alegría.
O camiño foi longo ata que nos atopamos,
e agora o teu calor reconforta o meu colo
mentres eu me acostumo a terte ao meu lado.
Ola meu amor!, benvido á miña vida!
Quérome acostumar, a que sintas a miña aperta,
a ti no meu peito, mentres acariño a túa testa
a tocarte cos meus beizos toda a túa pel cálida.
Ola meu amor!, benvido á miña vida!
Quérome acostumar ao amencer do día,
a ver o crepúsculo mentres de tí me prendo,
a agasallarte co meu sorriso e a escoitarte no silencio
a que crezas ao meu lado, mentres medran as túas ás.
Ola meu amor!, benvido á miña vida!
Eu quero que me acostumes a depender de quererte
día a día como hoxe, mañá cada mañá,
as túas palabras bonitas que un día oirei dicirte
e agora vexo nos teus ollos cando miras para min.
Ola meu amor!, benvido á miña vida!
Quero que me acostumes ao día ou á noite,
a desprazar a man ao longo do horizonte
a estar na terra ou viaxar para as estrelas,
a mover as nubes cun suspiro da alma
a saudar o sol da mañá, cada mañá,
a acariciar o vento ou un conto relatarte.
Ola meu amor!, benvido á miña vida!
acostúmame sempre a seguir ó teu lado,
a saber espertarte, a respirar o teu aire,
a rir cando rías, a chorar cando chores.
Quero estar contigo e non perder o costume
de aprender para ensinarte, ata verche voar,
acostumándome sempre a toda túa costume,
a que aprendas as miñas e a que saibas amar.
Ana Cervera Mendoza
Podría decirle al viento
sonidos en un susurro;
¡Podría escribir mil versos!
mas solamente murmuro.
DOLORES RIAL
POEMA
Veo dos niñas jugando en el parque
Veo una oscura premonición
Veo a un anciano que llora
Veo la amistad más pura
Veo que los padres no existen
Veo el vacío de una alma
Veo que no saldrá el sol
Veo una cruz en una cuna
Veo mi voz asustándose por el silencio
Veo el precipicio que se asoma
Veo el dolor de la pérdida
Veo dos cortes
Aitana Alcalde Ares
VIVO
Vivo porque la vida es corta.
Vivo porque vida solo hay una.
Vivo en las nubes, porque el suelo está lleno de idiotas.
Vivo el presente, porque la vida es el momento que estamos viviendo ahora.
Vivo por lo que creo.
Vivo por mí, pero también para conocerte a ti.
Vivo para amar y para ser amada.
Vivo para querer a quien dio todo por mi.
Vivo con miedos que me atormentan desde lo más profundo de mi ser.
Vivo con sueños que quiero cumplir.
Vivo con esperanzas para afrontar la dura realidad.
Vivo para destruir las barreras que me ponga la vida.
Vivo por lo que veo, creo y siento.
Vivo mi vida.
Vivo porque quiero vivir.
Coral Romero Novoa 1ºBAC
