ESTILO MUSICAL

CARACTERÍSTICAS XERAIS As características máis comúns da música barroca son: - A importancia das voces extremas (soprano e baixo, chamado baixo continuo). Esta textura chámase melodía acompañada. - A presencia obrigatoria do baixo continuo: a liña melódica grave (baixo) estaba escrita coa harmonía das voces superiores. O baixo continuo tocábase cun ou varios instrumentos melódicos graves (chelo, viola da gamba, fagot...) máis un instrumento harmónico que improvisaba acordes (clavicémbalo, laúde, arpa...). - O desenvolvemento da harmonía tonal. O movemento das voces melódicas provén da progresión dos acordes do baixo continuo. O ritmo harmónico era rápido (os acordes cambiaban frecuentemente). - Ritmo limpo e simple (binario ou ternario), moi uniforme, incluso mecánico. - O desenvolvemento dunha linguaxe musical específica para instrumentos, diferente da linguaxe musical para voces. - Naceu a orquestra, dominada porlos instrumentos de corda. - Novas formas vocais: ópera, oratorio e cantata. - Novas formas instrumentais: concerto, sonata e suite. - Contrastes sonoros (entre coros,entre a mesma familia de instrumentos ou entre solistas e orquestra), materializados no " Estilo Concerto " como oposición á uniformidade das texturas e timbres común no Renacemento. - Improvisación, tanto en pezas musicais libres como en pezas xa escritas con ornamentación. PERÍODOS E EVOLUCIÓN 1.- Barroco Temperán (1580–1630) Ó final do século XVI a polifonía imitativa do Renacemento morría e nacían 2 novas formas de composición:        - Policoralidade:varios grupos vocais ou instrumentais alternábanse soando en lugares diferentes. (Escola Veneciana). O Estilo Concerto derivou desta policolaridade.        - Melodía acompañada (ou monodia): o interese musical na voz máis aguda acompañada pola harmonía do baixo continuo (Camerata Florentina). Neste contexto naceu a ópera. 2.- Barroco Medio (1630–1680) O Estilo Concerto e a melodía acompañada estendéronse por toda Europa coa ópera e a música italiana. 3.- Barroco Tardío (1680–1730)       - Completa adopción da harmonía tonal.       - Extensión do estilo concerto, aplicándose á ópera e á música instrumental: ritornellos (retrousos), contrastes entre tutti e solo, baixos rítmicos, pasaxes a unísono, homofonía gobernada polo baixo continuo ... 4.- Transición ao Clasicismo (1730–1750) Houbo moitas tendencias:    - Estilo Galante (Francia)    - Opera buffa (Italia)    - Sonata e sinfonía    - Estilo Sentimental (Alemania) Estes estilos foron unha forma de Pre-Clasicismo.