 PRIMEIRA NOTACIÓN MUSICAL
|
| Isidoro de Sevilla (académico e teórico musical), a principios de século VII considerou que "os sons se non son mantidos pola memoria do home perecen, porque non se poden escribir." A mediados do século IX, con todo, unha forma de notación neumática comezou a desenvolverse en mosteiros de Europa como un dispositivo para lembrar o canto gregoriano, usando símbolos coñecidos como neumas. Estes sinais, os neumas, foron feitas no texto, indicando ós cantantes cando debían subir ou baixar o ton do son.  O problema con esta notación foi que só mostraba contornos melódicos e, consecuentemente, a música non podía ser lida por alguén que non coñecera a melodía de antemán. No século X engadiuse unha liña horizontal de cor vermella, para separar as distintas alturas de son con máis precisión. Despois engadiuse outra de cor amarelo. E así ata tres liñas. No século XI, Guido D'Arezzo, un monxe beneditino, introduciu unha cuarta liña configurando o Tetragrama, conxunto de catro liñas e tres espazos, (predecesor do pentagrama). Tamén lle puxo nomes aos sons musicais, creando o que chamamos notas musicais. Para iso, usou as primeiras sílabas dos primeiros versos do Himno de San Xoán Bautista: UT, RE, MI, FA, SOL, LA.   Nalgunhas linguas (como o inglés), o S cámbiase polo T (TI), de xeito que cada nota comeza cunha consoante distinta (SOL e SI comezan as dúas en S).  O pentagrama moderno comezou a empregarse en Francia e a partir do século XVI o seu uso foi universal.Na música medieval, a man guidoniana foi empregada para axudar ós cantantes a aprender a ler a primeira vista. Lectura a primeira vista é a lectura e execución dunha peza musical escrita, especialmente cando o cantante non a vira antes.  |