
Nun texto dirixido aos lectores da súa novela, o propio Marcial Valladares reclama a atención dos seus contemporáneos xa que “das cousas da nosa patria, quixeramos que ninguén se avergonzase delas, porque a si mesmo se rebaixa quen das súas cousas se avergonza e porque coidamos que son tan prezadas coma as dos asturianos, biscaíños, cataláns, andaluces e outros provincianos que, lonxe de avergoñarse das dos seus países respectivos, hónranse con elas e téñenas en toda a estima que se merecen». É dicir, Marcial Valladares quere facer un exercicio de visibilización da lingua galega a través dos medios de comunicación (La Ilustracións Gallega y Asturiana era un xornal) e da propia literatura en forma dunha novela, xénero este que aínda estaba empezando a dar os seus primeiros pasos en galego. Pretende, asemade, superar os absurdos complexos que atenazan o pobo galego e que fan que sempre teñan unha visión pexorativa de si mesmos.
Tamén anima a lembrar autores coma Rosalía de Castro e, ás xentes da cultura, a que «miremos algo polos nosos labradores e, xa que eles non poidan, nin teñan tempo para estudar, estudemos nós e deámoslles sequera libros, onde vexan o noso e seu dialecto ben escrito e ben falado».