A nosa música

Chifre co que o afiador, paragüeiro ou o capador anunciaba a súa presenza. Tamén chamado apito ou siringa, ten entre nove e trece buratos.

Pito pastoril ou pito galego: coma moitas frautas, era creado polos pastores como pasatempo cun número de buratos variable. Da man de construtores profesionais, foise perfeccionando a súa construción e os actuais chegan a facer dúas oitavas cromáticas.

A súa dixitación é moi similar á da gaita, por iso serve como instrumento de estudo previo a ela.

Hoxendía fabrícase en distintas tonalidades e hai métodos de aprendizaxe.

Frauta traveseira: fabricábanas os pastores con canas ou sabugueiro, que xa teñen o interior oco. Fóronse perfeccionando e facéndoas de madeiras como o buxo e por pezas separadas.

Corresponde ao tipo de frauta europea da segunda metade do s.XVII, con tubos interiores cónicos e cunha chave, de tres partes (cabeza, corpo e pé). Co tempo, o corpo da frauta dividiuse en dúas partes e e fixéronse máis melloras, especialmente o construtor alemán Boehm, que lle engadiu o sistema de chaves _tamén ao clarinete_  e fixou o corpo cilíndrico do instrumento, no canto do anterior, que era cónico. Estas frautas máis profesionais, de metal, tamén chegaron da man das bandas de música, pero na música tradicional galega continuouse cos modelos anteriores, de madeira e con menos chaves.

Na comarca da Ulla tócase a requinta, moi popular acompañando as gaitas, que consta de cinco partes ou pechos.

Tamén aparecen os frautíns, máis caseiros, feitos por artesáns da gaita ou procedentes das bandas de música, e ás veces coñécense co nome de pínfanos.