AA. Procurar versións

I-é un cantar moi baixiño.

Empeza en Ribadavia,

resona no Carbaliño.

Arrieiro no camiño,

arrieiro no lughare

si o arrieiro more

que camiño has de levare.

Lévame no carro, leva,

arrieriño das uvas

Lévame no carro leva,

comerei das máis maduras.

Arrieiros de Lebozán,

cunha besta catro van:

dous arrean, un contén,

e outro mira se vai ben.

Arrieiro dunha besta,

cesteiro dunha cesta,

e pescador de cana,

perde máis que gana.

A vida do arrieiro,

non hai vida coma ela,

a semana no carreto

e o domingo na taberna.

A vida dos arrieiros

é moi mala de levar;

á noitiña déitanse tarde,

pola mañá madrugar.

Válame Dios, ai de min,

poder que ten o diñeiro!;

¡Unha nena coma min

casada cun arrieiro!

O cantar dos arrieiros,

é un cantar que enamora,

que ten a garganta doce,

de durmir de noite fóra.

Non te cases cun arrieiro,

que leva a vida penada,

nin oe misa o domingo,

nin durme sono na cama.

O cantar do arrieiro,

é un cantar moi baixiño,

cántano en Ribadavia,

resoa no Carballiño.

A vida dos arrieiros,

éche unha vida penada,

de día non oen misa,

de noite non dormen nada.

Arrieiros son os homes,

arrieiros os homes son;

levan amor feiticeiro

cravado no corazón.

O primeiro amor que eu teña,

ha de ser un arrieiro,

que non ten bota sen viño

nin a bolsa sen diñeiro.

Teño que ir pra Muimenta,

cúns zoquiños de ameneiro,

pra que se diga de min,

que son neto de arrieiro.

Si te namoras, rapaza,

algún día do arrieiro,

pon firmeza no querere,

que el sempre o fará primeiro.

Arrieiros de Moraña

van polo Paraño arriba;

meniñas de Vilapouca,

téndelle a carne cocida.

En Moraña os arrieiros

levan a tralla colgada:

pra facer andar as bestas

cántanlles un ailalala.

Ao Ribeiro fun por viño

e emborrachóume unha nena;

non volvo máis ao Ribeiro,

que inda me doi a cabeza.