A ROSA BRANCA: UNIVERSITARIOS ALEMÁNS CONTRA O NAZISMO

Mentres o nazismo estendía as súas gadoupas por Europa, os movementos de oposición ao mesmo dentro de Alemaña que se dedicaron á resistencia e á sabotaxe pasaron moi desapercibidos. Se a historia dalgún deles resulta  especialmente conmovedora polo seu compromiso moral, o seu idealismo, a súa inxenuidade e, como consecuencia , o seu tráxico fin, ese  foi o xurdido nos anos 1942 e 1943 na Universidade de Munich e que se coñece co nome de A Rosa Branca. 
Willi Graf, Jurgen Wittgenstein Hans Scholl, Alexander Schmorell e Sophie Scholl  eran estudantes na universidade de Munich. Cando comezou a deportación masiva de xudeus consideraron chegada a hora de denunciar as políticas de exterminio mediante a súa principal arma: a palabra;  así  principian a publicación de panfletos:
nada é tan indigno dunha nación como o permitir que sexa gobernada sen oposición por unha caste que cedeu aos baixos instintos… A civilización occidental debe defenderse contra o fascismo e ofrecer unha resistencia pasiva antes de que o último mozo da nación derrame o seu sangue nalgún campo de batalla (primeiro panfleto)
Miles foron os panfletos que fixeron circular para concienciar aos seus concidadáns:
Desde a conquista de Polonia 300.000 xudeus foron asasinados, un crime contra a dignidade humana… Os alemáns alentan aos criminais fascistas cando carecen dun sentimento que clame á vista de semellantes accións. É preferible o fin do terror antes que un terror sen fin (segundo panfleto)
O grupo inicial ampliouse a outras cidades (Hamburgo, Freiburg, Berlín ou Viena) e para deter a guerra, avogaron pola sabotaxe á industria bélica:
Sabotaxe nas fábricas de armamento, xornais, cerimonias públicas e do Partido Nacional Socialista… Convencer ás clases máis baixas do insensato que é continuar a guerra (terceiro panfleto)
A  estes mozos uniuse o catedrático de filosofía Kurt Huber.
Os panfletos que publicaban eran cada vez máis críticos con Hitler e a pasividade do pobo alemán. A temible Gestapo buscaba aos responsábeis daqueles escritos; moitos sospeitosos foron arrestados pero vai ser un bedel da universidade de Munich membro do partido nazi, Jakob Schmidt, o delator dos primeiros membros de A Rosa Branca  que remataron executados.
Unha das condenadas, Sophie, dixo antes de morrer:
Como podemos esperar que prevaleza a xustiza cando case non hai xente que se brinde individualmente en pos dunha causa xusta. Un día tan lindo, tan solleiro, e debo irme, pero, que importa a miña morte, se grazas a nós miles de persoas espertan e comezan a actuar?
E deste movemento dixo Clara Zimmerman:
A Rosa Branca é unha páxina radiante nos anais do Século Vinte. A coraxe de nadar contra a corrente da opinión pública, aínda cando o facelo era equivalente a un acto de alta traizón, e o convencemento de que a morte non era un prezo demasiado alto a pagar por seguir os ditados da conciencia...
Estes universitarios abandeiraron unha loita silenciosa contra a cruel megalomanía de Hitler e convertéronse en símbolo da liberdade e da dignidade humana. O  crime de todos eles foi defender uns ideais incompatíbeis co momento histórico polo que atravesaba o seu pais e gran parte de Europa. Dúas películas recollen a historia deste movemento: A Rosa Branca de Michael Verhoeven (1982) e  Sophie Scholl, os últimos días (2005), dirixida por Marc Rothemund.

FONTES:
http://elkronoscopio.blogspot.com.es/2016/02/la-rosa-blanca.html
https://curiosidadesdelahistoriablog.com/2014/03/07/la-rosa-blanca-resistencia-universitaria-en-alemania-contra-el-nazismo/
http://www.new-books-in-german.com/es/la-rosa-blanca-o-como-alemanes-normales-y-corrientes-combatieron-en-la-resistencia
http://www.elsiglodeuropa.es/siglo/historico/2006/687/687pens.html
http://www.lasegundaguerra.com/viewtopic.php?t=9190

CRONOLOXÍA DO DALAI LAMA

1935 Proclamación de Tenzin Gyatso como Dalai Lama con 5 anos

1950 Invasión do territorio do Tíbet por China

1954 Conversacións de Paz con Mao Zedong

1959 Fuxida a India do Dalai Lama a pé cruzando o Himalaya.
Fixou en Dharamsala (Norte da India) o Goberno no exilio.
Mensaxe da seu pensamento: a non violencia e a reconciliación.
Obxectivos: Acadar unha “autonomía real” con liberdade relixiosa e cultural.

1963 Proclamou a Constitución Tibetana baseada na Declaración Universal dos Dereitos Humanos.

1989 Premio Nobel da Paz que recoñece a resistencia tibetana como símbolo da resistencia pacífica.

2011 Renuncia do Dalai a calquera cargo do Goberno Tibetano no exilio para seguir unicamente coma líder espiritual e relixioso.

FONTES:
http://www.elmundo.es/elmundo/2010/07/06/internacional/1278402536.html
https://www.muyhistoria.es/contemporanea/articulo/la-resistencia-del-dalai-lama-461507117930

A ENCAMADA POLA PAZ DE JOHN LENON E YOKO ONO

(os medios da época traduciron "A cama da paz")

Trátase dun acontecemento ocorrido durante a guerra de Vietnam, en 1969. John Lennon e  Yoko Ono levaron a cabo dúas encamadas de dúas semanas de duración en prol da paz, en Ámsterdam e en Montreal, que foron a súa forma non violenta de protestar contra as guerras e promover a paz. Este acontecemento levou á filmación do documental Bed Peace, filmado por Nic Knowland e producido por Bag Productions.

Encamada en Ámsterdam

Sabendo que o seu casamento o 20 de marzo de 1969 sería un gran acontecemento, John e Yoko decidiron usar a publicidade para promover a paz mundial. Pasaron a súa lúa de mel na suite presidencial no Hotel Hilton de Amsterdam durante unha semana entre marzo 25 e 31, convidando á prensa mundial na súa habitación do hotel. Despois dos seus escándalos xuntos como a cuberta espida do álbum Two Virgins, a prensa esperaba que eles terían relacións sexuais enfronte das cámaras, pero a parella estaba sentada na cama todo o tempo. Despois de sete días, viaxaron a Viena, Austria, onde se celebrou unha conferencia de prensa.

Encamada en Montreal

Gravando " Give Peace a Chance" en Montreal. A segunda encamada foi planeada para ter lugar en Nova York, pero John tiña prohibido entrar ao país por mor do seu consumo de cannabis en 1968. No seu lugar, realizou o evento nas Bahamas no Hotel Sheraton Oceanus, pero despois de pasar unha noite moi calorosa, decidiron mudarse a Montreal. Voaron a Montreal o 26 de maio onde se aloxaron nas habitacións 1738, 1740, 1742 e 1744 no Hotel Queen Elizabeth. Durante a súa estancia de sete días, convidaron a Timothy Leary, Tommy Smothers, Dick Gregory, Murray  e outros. Todos eles  cantaron o himno de paz “Give Peace a Chance”, gravado por Perry André no Hotel Salga o 1 de xuño.

En decembro de 1969 John e Yoko difundiron as súas mensaxes de paz con carteis que dicían WAR IS OVER! If You Want It - Happy Christmas From John and Yoko. (A GUERRA TERMINOU! Se ti queres - Bo nadal deséxanlles John e Yoko).

#MeToo é o nome dun movemento iniciado de forma viral como hashtag nas redes sociais en outubro de 2017 para denunciar a agresión sexual e o acoso sexual, por mor das acusacións de abuso sexual contra o produtor de cinema e executivo estadounidense Harvey Weinstein.

A frase foi creada pola activista social Tarana Burke, na rede social Myspace en 2006 formando parte dunha campaña para promover «empoderamento a través de empatía» entre mulleres negras que experimentaran abuso sexual, particularmente nas comunidades desfavorecidas. Burke explicou que se inspirou en utilizar a frase despois de ser incapaz de responder a unha moza de 13 anos que lle confiou que sufrira unha agresión sexual. Burke desexou simplemente poder dicirlle «Eu tamén».

A actriz Alyssa Milano popularizouna animando ás mulleres a tuitear as súas experiencias para demostrar a natureza estendida do comportamento misóxino: «Se todas as mulleres que foron acosadas ou agredidas sexualmente fixesen un tuit coas palabras "Me too" poderiamos mostrar á xente a magnitude do problema».

Desde entón, o hashtag foi utilizado por máis de 500 000 persoas, entre elas moitas celebridades, foi tuiteado máis de 500 000 veces o 16 de outubro e máis de 4.7 millóns de persoas en 12 millóns de entradas durante as primeiras 24 horas usárono en Facebook.

Malia que comezou sendo un hashtag usado por mulleres, algúns homes uníronse coas súas experiencias propias de acoso e abuso, mesmo outros responderon recoñecendo comportamentos propios contra mulleres, creando o hashtag «*HowIWillChange»

Desde o seu comezo en Hollywood, #MeToo estendeuse a outros ámbitos laborais: industria da música, ciencias, política, deporte.... e a máis de 85 países chegando tamén ao Parlamento Europeo cunha sesión monográfica a tal denuncia. O cinema español non puido escaparse e actrices de gran renome recoñeceron a existencia de acoso sexual e/ou explicaron casos nos que elas mesmas sufriron acoso. 

Grazas ao movemento #MeToo, a principios deste ano o colectivo «Time's Up» formado por máis de 300 mulleres relacionadas co cinema e TV que comezou a reunirse en outubro, anunciou a creación dun fondo en Hollywood para axudar a mulleres de calquera estrato social contra o acoso sexual.

Fontes: 

https://metoomvmt.org

https://en.wikipedia.org/wiki/Me_Too_(hashtag) 

https://es.wikipedia.org/wiki/Me_Too_(hashtag)

 25 de abril: A REVOLUCIÓN DOS CARAVEIS

A Revolución dos Caraveis (en portugués: Revoluçao dos Cravos ou O 25 de Abril) é o nome dado o levantamento militar do 25 de abril de 1974 que provocou a caída do réxime ditatorial coñecido como Estado Novo, fundado en 1932 por  António de Oliveira Salazar.

O xeneral António de Spínola converteuse en presidente dunha Xunta de Salvación Nacional encargada de levar a democracia ao país. Unha consecuencia do final da ditadura sería a independencia das últimas colonias portuguesas en África.  En 1975 convocáronse eleccións constituíntes e outorgouse a independencia ás colonias de Angola, Mozambique, Guinea- Bissau, Cabo Verde e San Tomé e Príncipe.

Ás doce e media da madrugada do 25 de abril de 1974 emitíase por Radio Renascença a canción Grandola, Vila Morena; era o sinal elixido polos capitáns do Movemento das Forzas Armadas ( MFA) para poñer en marcha o golpe militar que poñería fin á ditadura máis vella de Europa. A ningún dos mozos militares que emprenderon aquela acción pasoulles pola cabeza que ían protagonizar o pistoletazo de saída dun dos procesos revolucionarios máis profundos de toda a historia do movemento obreiro.

A canción " Grandola Vila Morena" foi un dos símbolos da revolución portuguesa de 1974; do mesmo xeito que os caraveis vermellos con que a poboación de Lisboa obsequiou aos militares saídos ás rúas.

Esa primavera, todos os focos do mundo apuntaron á experiencia lusa, que se rodeou dun halo romántico que aínda hoxe segue conservando.