Skip to Content

poesía_mes

Xuño 2023

Non te equivoques…
A poesía non está só na rima.
Hai poesía
no mar onde comezas a viaxe
no almorzo, entre o pan e o chocolate
no arrecendo a leña do inverno
no caer maino da xeada, da neve
no vento.
A poesía pon lentes de sol nas mañás do verán.
Sabe a café e a empanada.
A poesía lembra o brillo das estrelas sobre as montañas
mais tamén as curvas desas estradas
polas que abandonas os motores
e corres
soñando ser paxaro
sen niño,
pega que volve ao campo,
río.
A poesía non está só nos versos
nin nas palabras.
Hai máis poesía na tinta que escribe o camiño das luras
ou nos carreiros que cruzan as leiras.
A poesía anda solta,
poderías non cruzarte nunca con ela
pero sempre alguén te leva ao seu encontro
cun sorriso
porque sabe
que a poesía vai saltarche á cabeza
coa percusión dunha melodía,
o ataque dun enxame de imaxes,
e quererás agarrala,
pechala
nun poema.
Pero…
Non te equivoques…
A poesía é libre,
tan libre
coma ti,
lembra


Paula CARBALLEIRA (Fene, 1972)
https://www.anpasgalegas.gal/2020/08/paula-carballeira-non-te-equivoques/

Data: 
Mér, 31/05/2023 - 10:54

Poesía do mes - MAIO

 

Aquella vez que marcaste la casilla del sí

en vez de la del no

 

el día que dudaste entre ahora o nunca

y pusiste la cruz en el ahora aun convencida

de que la respuesta correcta era nunca

 

entre la rabia y el perdón

no tuviste duda

te decantaste por lo primero

y aún lo estás pagando

 

puede que la nota final

no pase de un aprobado raspado

pero ante la duda

jamás consideraste la posibilidad

de dejar una casilla en blanco.

 

Itziar MÍNGUEZ ARNÁIZ (Baracaldo, 1972) in "Lo que pudo haber sido" (2019)

Data: 
Ven, 28/04/2023 - 16:42

Abril 2023

O futuro

Preguntades constantemente que faremos despois. Pero nós non sabemos responder con palabras. Non sabemos.
É coma cando todas as árbores dun bosque se inclinan ao mesmo tempo para indicar a dirección do vento. O seu boureo. A desorde.
Poderiamos chamarlle futuro á diferenza entre o que intentamos ser e o que somos, entre o que cremos ser e o que verdadeiramente somos.


Unha fórmula próxima á da decepción.
Pero nós eliximos a imaxe chorosa dunha virxe.
Escollemos unha estampa para poder rompela ou deixala esquecida dentro dun libro durante anos.
Alí, lonxe da vista. Onde non vos moleste nunca máis a nosa feliz indecisión.


Ismael RAMOS (Mazaricos, 1994) in Lixeiro (2021)

Data: 
Xov, 30/03/2023 - 10:24

Marzo 2023

MUJER SUJETO

Soy las manos que teclean
el pensamiento reproducido en una idea,
un verso, un poema.
La que mancha el papel,
la que escribe el libro.
Cuento, enseño, me equivoco, aprendo.
Soy sujeto.

No recibiré la acción de otros
cayendo sobre todas mis definiciones.
No me aplastará el sentido retórico
de las preguntas cuya respuesta
alguien presupone que debo ofrecer.
No recaerá sobre mí
la intención de quien me quiere.
No venderé mis sueños
ni me alejaré de mi camino
por seguir la estela de lo que cabía esperar.
Subordinada, única y exclusivamente,
a mi propia acción verbal.
Soy consciente de sus expectativas
pero solo cumpliré las mías.

Reconozco que una vez soñé con ser
la mujer de la que hablaban los poetas:
la de la pupila azul,
la que vuela,
la del mirar que escribe mundos
en el infinito,
la del cabello al viento,
la de los besos bienvenidos,
aquella que guardaba
los libros en macetas,
o quizá tan solo,
una más entre todas ellas.

Sin embargo, la realidad, la necesidad,
la verdad se impuso ante los sueños.
No soy la inspiradora de poetas.
Soy el oído al que hablan las musas,
La mano que sujeta el lapicero.
Cuento, enseño, me equivoco, aprendo.
Soy sujeto
en esta oración incompleta
que es la vida
y joder,
cuánto me alegro.

La palabra es nuestra
y también el momento.

                                    Andrea Valbuena (Barcelona, 1992)

Data: 
Mar, 28/02/2023 - 17:25

Febreiro 2023

O MEU CORPO É UN MEMORIAL

O MEU corpo é un memorial
un campo de batalla
un pacto de bandeiras
un plebiscito universal.
O meu corpo é un territorio ocupado
onde libran conquistas poboadores estraños
un non-lugar.

O meu corpo é unha constante inmolación
e eu a limpar as bancadas
dos restos da traxedia
xenerosa cos meus demos e co meu tempo
ao que non temo nin lle escatimo esforzos
para protexer a fráxil criatura que me habita
dos leóns do coliseo.

O meu corpo é un memorial
unha guerra santa
un conflito armado
un desexo saqueado polo imperio
onde se alzan grandes laudatorios
de combates asimétricos.

O meu corpo é un reconto de violencias
unha banalización do mal
un salvoconduto falsario
co engano da libre elección.

O meu corpo é aquiescencia finxida
en pel de paquiderma
convertido en espectáculo viral.

O meu corpo
o meu corpo
o meu corpo
omeucorpo


CAMPELLO, Luz, Ben sabe o mar que posúo o botín das piratas, Galaxia, Vigo, 2022, pp. 13-14.

Data: 
Mar, 31/01/2023 - 14:44

Xaneiro 2023

Toda mi ilusión la he puesto
en la espera de un mañana.
¿Cómo vendrás? ¿Adornado
de blanca flor de retama
o de flor de pensamiento
que de luto se engalana?
¿Vendrás con rojas miradas
o con pálidas miradas?
¿Tendrás voz, tendrás sonrisa,
o no me guardarás nada?
¡Mañana, horizonte en niebla,
fiel timón de mi fragata:
hace tiempo que me llegas
con las velas desplegadas!


Josefina de la Torre (Las Palmas, 1907-Madrid, 2002), in Versos y estampas, 1927.
https://www.museosdetenerife.org/blog/intemporales-josefina-de-la-torre/

Outubro 2019

Comezamos a selección de poemas do mes deste curso cun berro en lembranza das vítimas da violencia machista:

NIN UNHA VÍTIMA MAIS NIN UNHA MULLER MENOS!

EN PÉ, IRMÁS

TREMEN os nosos corpos atrapados
por cadeas machistas e patriarcaisportada
Despois de tanto,
hoxe non escribo nada novo.
Mulleres,
en pé!
Violan os nosos corpos
para perturbar as nosas mentes.
Tritúranos
ata desarranxar
calquera liberdade de pensamento
ata só ser cáscaras baleiras.
Mulleres,
en pé!
O MEDO PARALIZA
E POR ISO
DENDE AQUÍ.
FAGO UNHA CHAMADA
PARA LOITAR POLO PRESENTE CEIBE
     DE OPRESIÓN.
EN PÉ, IRMÁS!
Xuntas.     

                Desirée García Espadín (in  AA.VV,  Latexo Beat, Galaxia, Vigo, 2017, páx. 34)

Novembro 2018

Unha poesía para

unha celebración de defuntos


      Unha canción, unha oración,
    para os que seguen vivos
    polo amor.

    Porque teñen loitado
    e unha loita non morre,
    que é semente de vida
    que os que quedan recollen.

    Porque abriron camiños
    nas pedras e no lodo,
    e as feridas das súas mans
    están no noso recordo.

    Porque prenderon candiles
    que non deixamos apagar,
    alumean as nosas vidas,
    viven no noso cantar.

    Porque eles amaron
    e, ó mellor, non os deixaron amar,
    pode que por isto morreran
    e así connosco están.

    Porque imos polo mundo
    percurando a verdade,
    berrando xusticia e paz,
    e loitando pola irmandade.

              E os que non nos deixan VIVIR
              non saben
                        que o Amor non morre,
                        que temos Esperanza leda,
                        que cremos na túa Resurrección,
                        e que a MORTE tamén é VIDA.

    Por isto nós adicamos
    unha canción, unha oración,
    para os que seguen vivos
    polo amor.

 Lourdes Maceiras (Barcelona, 1955)

Outubro 2018

Fortuna

Por años, disfrutar del error
y de su enmienda,
haber podido hablar, caminar libre,
no existir mutilada,
no entrar o sí en iglesias,
leer, oír la música querida,
ser en la noche un ser como en el día.

No ser casada en un negocio,
medida en cabras,
sufrir gobierno de parientes
o legal lapidación.
No desfilar ya nunca
y no admitir palabras
que pongan en la sangre
limaduras de hierro.
Descubrir por ti misma
otro ser no previsto
en el puente de la mirada.

Ser humano y mujer, ni más ni menos.                                               

ida vitale

   Ida Vitale (Montevideo, 1923)
https://www.eternacadencia.com.ar/blog/libreria/poesia/item/tres-poemas-de-ida-vitale.html

Maio 2018

MAYO DEL 68siles

La falda resbalaba
por el fucsia frambuesa
de sus medias. La lava,
por su tez de tigresa.

Nevaba, sí, nevaba
una canción francesa.
Por su boca marchaba
la armada japonesa.

Era París en mayo
Boticelli: la diosa
que surgía del tallo.

Cimabué. Cimarosa.
Libertad: aquel rayo
de pestaña furiosa.

Jaime Siles (1951)

Distribuir contido


by Dr. Radut