Skip to Content

Marzo 2023

Abril 2023

O futuro

Preguntades constantemente que faremos despois. Pero nós non sabemos responder con palabras. Non sabemos.
É coma cando todas as árbores dun bosque se inclinan ao mesmo tempo para indicar a dirección do vento. O seu boureo. A desorde.
Poderiamos chamarlle futuro á diferenza entre o que intentamos ser e o que somos, entre o que cremos ser e o que verdadeiramente somos.


Unha fórmula próxima á da decepción.
Pero nós eliximos a imaxe chorosa dunha virxe.
Escollemos unha estampa para poder rompela ou deixala esquecida dentro dun libro durante anos.
Alí, lonxe da vista. Onde non vos moleste nunca máis a nosa feliz indecisión.


Ismael RAMOS (Mazaricos, 1994) in Lixeiro (2021)

Data: 
Xov, 30/03/2023 - 10:24

Abril 2023

Algo que quería contarte  de  Alice Munro

        Recompilación de trece contos  que recollen as duras condicións de vida no campo e as probas ás que son sometidos os personaxes ao longo da súa existencia. As mulleres serán as verdadeiras protagonistas destes contos e os homes, o reflexo das súas ilusións ou os seus medos. Velaquí algúns dos títulos: La barca abandonada, Caminar sobre el auga, Marrakech, Dime sí o no, Verdugos, El valle de Ottawa, Cómo conocí a mi marido, El perdón en las familias. Unha presentación da vida cotiá da xente común, xente austera, silenciosa, tantas veces pobre, que garda os seus segredos e que a narradora, de xeito empático, intelixente e sutil irá revelando paseniño.

    “(…) —Desde luego, sabe cómo fascinar a las mujeres —le dijo Et a Char.
    No advirtió si se quedaba más pálida al oír ese comentario, porque Char era muy pálida por naturaleza. Ahora, con todo el pelo blanco, parecía un fantasma. Pero seguía siendo bella, eso no lo perdía.
    —No le importan ni la edad ni la talla —insistió Et—. Supongo que para él es tan natural como respirar. Solo espero que esas pobres no se dejen engatusar.
    —Yo no me preocuparía —dijo Char.
    El día anterior, Et había aceptado la invitación de Blaikie Noble para ir a una de sus visitas guiadas y oír su perorata. A Char también la invitó, pero naturalmente ella no fue. Blaikie Noble llevaba un autocar. La parte de abajo estaba pintada de rojo y la de arriba a rayas, imitando un toldo. En los lados se leía: EXCURSIONES AL LAGO, TUMBAS INDIAS, JARDINES DE PIEDRA CALIZA, MANSIÓN DEL MILLONARIO, BLAIKIE NOBLE, CHÓFER, GUÍA. Blaikie tenía una habitación en el hotel, y también trabajaba en los jardines, con un ayudante, cortando el césped y podando los setos y cavando los arriates. Qué bajo ha caído, dijo Et a principios de verano cuando se enteraron de que había vuelto. Char y ella lo conocían de los viejos tiempos.
    Así que Et se encontró apretujada en su autocar con un montón de desconocidos, aunque antes de que acabara la tarde había hecho varias amistades y se había comprometido a ensanchar un par de chaquetas, como si no tuviera ya bastante trabajo. Eso daba igual, su propósito era observar a Blaikie.
    ¿Y qué tenía para enseñar? Unos montículos cubiertos de hierba bajo los que yacían indios muertos, una parcela llena de pedruscos grisáceos tristes —con formas caprichosas parecidas remotamente a plantas (allí podía estar el cementerio, si querías)— y una monstruosidad de caserón antiguo construido con el dinero del alcohol ilegal. Explotaba todo al máximo. Un discurso histórico sobre los indios, luego un discurso científico sobre la piedra caliza. Et no tenía manera de saber cuánto había de verdad en las cosas que contaba. Arthur lo sabría; pero Arthur no estaba allí, allí no había más que mujeres bobas deseando caminar al lado de Blaikie al ir o al volver de los lugares de interés, charlar con él mientras tomaban el té en el Pabellón de Roca, deseando sentir su recia mano bajo el codo, la otra mano cerca de la cintura, cuando las ayudaba a bajar del autocar («Yo no soy una turista», le susurró Et tajantemente cuando lo intentó con ella).
    Les contó que la casa estaba embrujada. Era la primera vez que Et oía esa historia, y había vivido a quince kilómetros de allí toda la vida. Una mujer había matado a su marido, el hijo de un millonario, o por lo menos se sospechaba que lo había matado.
    —¿Cómo? —exclamó una señora, con una vehemencia desaforada.
    —Ah, las señoras siempre están ansiosas por conocer los medios —dijo Blaikie con una voz untuosa, cargada de sorna y ternura—. Fue con un veneno lento. O eso dijeron. Todo son rumores, habladurías del lugar. —(«Del lugar y un cuerno», protestó Et para sus adentros)—. Por lo visto no le gustaban las amigas que frecuentaba. A la esposa. No, no.
    Les contó que el fantasma vagaba de un lado a otro por el jardín, entre dos hileras de abeto azul. Quien se paseaba no era el hombre asesinado, sino la esposa, entre lamentos. Blaikie sonreía con aire compungido a los pasajeros del autocar. Al principio Et pensó que sus atenciones eran falsas, un vulgar señuelo para contentar a la clientela, pero poco a poco empezó a cambiar de idea. Se inclinaba hacia cada mujer con la que hablaba, sin importar lo gorda o escuálida o boba que fuera, como si deseara encontrar algo único en ella. Tenía una mirada dulce y risueña, pero seria, concentrada (¿era esa la mirada que los hombres tenían después de hacer el amor, y que ella nunca vería?), que le hacía parecer un buceador hundiéndose en las profundidades del mar, a través de la inmensidad y el frío y los restos sumergidos, para descubrir ese algo único que deseaba encontrar de todo corazón, algo pequeño y precioso, difícil de hallar, tal vez como un rubí en el fondo del mar. Le habría gustado describirle esa mirada a Char. Seguro que Char la había visto, pero ¿sabía ella con qué facilidad se prodigaba?

    Char y Arthur habían estado planeando un viaje ese verano para ver el parque de Yellowstone y el Gran Cañón, pero no fueron. Arthur sufrió una serie de mareos justo al final de curso, y el médico le obligó a guardar cama. Salieron varios achaques. Era anémico, tenía arritmias y un problema de riñones. Et temió que fuese leucemia. Se despertaba por la noche de preocupación.
    —No seas tonta —dijo Char con serenidad—. Es solo agotamiento.
    Arthur se levantaba al anochecer y se quedaba en bata. Blaikie Noble iba a visitarlo. Decía que su habitación en el hotel era un agujero encima de la cocina, estaban intentando cocerlo al vapor. Por eso apreciaba el fresco del porche. Jugaban a los juegos preferidos de Arthur, juegos de maestro de escuela. Jugaron a uno de geografía, y también a ver quién conseguía formar más palabras a partir del nombre Beethoven. Ganó Arthur. Sacó treinta y cuatro. Estaba pletórico.
    —Cualquiera diría que has encontrado el Santo Grial —dijo Char.
    Jugaban a «¿Quién soy?». Cada uno tenía que elegir un personaje, real o imaginario, vivo o muerto, humano o animal, y los demás intentaban adivinarlo en veinte preguntas. Et supo quién era Arthur a la decimotercera pregunta. Sir Galahad.
    —Nunca creí que lo adivinaríais tan pronto.
    —He recordado lo que ha dicho Char del Santo Grial.
    —«Tengo la fuerza de diez hombres —recitó Blaikie Noble el poema de Tennyson— porque mi corazón es puro.» No sabía que lo recordara.
    —Deberías haber sido el rey Arturo —dijo Et—. Te llamas como él.
    —Es verdad. El rey Arturo se casó con la mujer más bella del mundo.
    —Ya —dijo Et—. Todos conocemos el final de esa historia.
    Char entró en el salón y empezó a tocar el piano a oscuras.

        The flowers that bloom in the spring, tra-la,
        Have nothing to do with the case...

    Cuando llegó Et, sin aliento, aquel junio pasado, y le preguntó:
    —¿A que no adivinas a quién he visto por la calle en el centro?
    Char, que estaba de rodillas recogiendo fresas, contestó:
    —A Blaikie Noble.
    —Le has visto.
    —No, simplemente lo he sabido. Creo que lo he sabido por tu voz.
    Un nombre que no se había mencionado entre ellas desde hacía treinta años. En ese momento, Et estaba demasiado asombrada para pensar en la explicación que se le ocurrió más tarde. ¿Por qué iba a ser una sorpresa para Char? En este país había un servicio postal, y lo había habido siempre.
    —Le he preguntado por su mujer —dijo—. La de los muñecos. —(Como si Char no se acordara)—. Dice que murió hace mucho tiempo. No solo eso. Se casó con otra y también está muerta. Ninguna de las dos debía de ser rica. ¿Y dónde está todo el dinero de los Noble, del hotel?
    —Nunca lo sabremos —dijo Char, y se comió una fresa (pp. 9-13 )

 

Se premes aquí podes escoitar e ler algún fragmento máis.

Na nosa biblioteca tamén podes atopar, da mesma autora, Demasiada felicidad.

 

Data: 
Xov, 30/03/2023 - 09:08

2 abril: Domingo de Ramos e Día da Literatura Infantil e Xuvenil

Todos os  2 de abril, data do nacemento de Hans Christian Andersen, celebramos o Día Internacional do Libro Infantil e Xuvenil. Este ano é Grecia a encargada da elaboración da mensaxe e do cartel para esta efeméride. Baixo o lema "Son un libro, leme" a mensaxe  foi redactada por Vagelis Iliopoulos:

Eu son un libro.
Ti es un libro.
Todos somos libros.

A historia que conto é a miña alma
e cada libro ten a súa propia.

Se cadra non nos parecemos en nada
–hainos grandes, hainos pequenos,
hainos coloridos, outros en branco e negro,
hainos moi finos e outros moi grosos.

As nosas historias serán diferentes ou semellantes:
velaquí a nosa beleza.
Que aburrido se todos fósemos iguais!

Cada un de nós é único.
E merece ser respectado,
ser lido sen prexuízos,
ter o seu espazo, o seu andel.

Pode que constrúas unha opinión sobre min.
Pode que elixas cuestionar ou comentar o que les.

Pode que me devolvas á biblioteca,
ou talvez queiras terme preto na túa viaxe.

Pero xamais permitas que me tiren
nin que me manden cambiar de andel.
Non pidas nunca que me destrúan, nin deixes que outros o fagan.

E se un libro vai onda ti desde outro andel,
porque alguén ou algo o empurrase a iso,
faille un oco.
Ao teu lado, cabe.

Trata de sentir como se sente.
Compréndeo. Protéxeo.
Quizais esteas mañá na súa situación.

Pois ti tamén es un libro.
Todos somos libros.

                                                     Veña, dío moi alto para que se oia ben:
                                                                                                         “Son un libro, leme”

 

A tradución da mensaxe ao  galego é unha contribución de Mercedes Pacheco.

E o cartel é un deseño de Photini Stephanidi:


Coñece, para finalizar, quen son a ilustradora e o escritor:

Photini Stephanidi (Atenas, 1962). Artista e ilustradora. As súas ilustracións forman parte de máis dun centenar de publicacións, incluíndo edicións de contos populares gregos, literatura e poesía, e converteuse en especialista na creación de edicións de coleccionista. Ademais, é autora de dez libros. De entre os galardóns e recoñecementos ás súas ilustracións e gravados, cómpre destacar a Placa da Bienal de Ilustración de Bratislava (2001), o Premio Estatal de Ilustración de Grecia (2003, 2007 e 2011), a Pluma de Ouro na Bienal de Ilustradores de Belgrado (2005 e 2013) e Plaquette (2010), o premio a ilustradores que outorga a sección grega do IBBY (1995, 2005, 2011 e 2018), así como o Premio EBGE e unha mención en 2007 e 2013. Foi tamén seleccionada pola sección grega do IBBY para o Premio Hans Christian Andersen e para o Astrid Lindgren Memorial Award (ALMA). Recentemente, recibiu o premio de literatura xuvenil da sección grega do IBBY (2021).

Vagelis Iliopoulos (Atenas, 1964). Escribiu o seu primeiro libro infantil en 1995 e en 1997 publicou O Trigonopsaroulis (O pequeno peixe triángulo). Este peixiño, que fala de tolerancia e comprensión, converteuse no maior heroe literario grego da actualidade. Desde entón, Vagelis escribiu numerosos libros para rapazada e mocidade. Traducíronse e publicáronse moitos deles en varios países, e recibiron galardóns como o Premio da sección grega do IBBY e o Premio Estatal de Literatura Infantil de Grecia. Os seus libros seleccionáronse para a Lista de Honra do IBBY, para os Libros Destacados para Nenos con Necesidades Especiais do IBBY e para o catálogo White Ravens da International Youth Library. A Asociación Grega para a Saúde Psicosocial da Infancia e a Adolescencia nomeouno Mensaxeiro da Saúde Mental nas Escolas. Foi nominado para o Premio Hans Christian Andersen pola sección grega do IBBY e para o Astrid Lindgren Memorial Award (ALMA) pola sección chipriota do IBBY. IBBY Grecia proclamouno Embaixador do Libro Infantil Grego.


Data: 
Mar, 28/03/2023 - 20:24

Día Mundial do Teatro 2023

Mensaxe para o Día Mundial do Teatro 2023,

pola actriz exipcia Samina Ayoub


A todos os meus amigos os artistas de teatro de todo o mundo,

    Escríbovos esta mensaxe no Día Mundial do Teatro, e por máis que reborde de felicidade por estar a falar con vós, cada fibra do meu ser estremece baixo o fardo co que cargamos todos - os artistas teatrais e os non teatrais - das presións esmagadoras e os sentimentos opostos que provoca o estado actual do mundo. A inestabilidade é un resultado directo do que está a pasar o noso mundo hoxe en día en termos de conflitos, guerras e desastres naturais que tiveron efectos devastadores non só no noso mundo material, mais tamén no noso mundo espiritual e a nosa paz psicolóxica.

    Fálovos hoxe mentres teño a sensación de que o mundo enteiro se volveu como illas illadas, ou como barcos que foxen nun horizonte cheo de néboa, cada un deles despregando as súas velas e navegando a rumbo, sen ver nada no horizonte que o guíe e, a pesar diso, seguimos navegando, esperando chegar a un porto seguro que nos acolla despois dun longo andar no medio dun mar embravecido.

    O noso mundo nunca estivo tan estreitamente conectado entre sí como o está hoxe, pero ao mesmo tempo nunca estivemos tan disonantes e tan afastados os uns dos outros  como hoxe. Velaí o dramático paradoxo que nos impón o noso mundo contemporáneo. A pesar de que todos estamos a presenciar a converxencia na circulación de noticias e comunicacións modernas que rompeu todas as barreiras das fronteiras xeográficas, os conflitos e tensións que vive o mundo pasaron os límites da percepción lóxica e crearon, no medio desta aparente converxencia, unha diverxencia fundamental que nos afasta da verdadeira esencia da humanidade na súa forma máis simple.

    O teatro na súa esencia orixinal é un acto puramente humano baseado na verdadeira esencia da humanidade, que é a vida. En palabras do gran pioneiro Konstantin Stanislavsky: "Nunca entres ao teatro con lama nos pés. Deixa o po e a sucidade fóra. Deixa as túas pequenas preocupacións, disputas, pequenas dificultades coa túa roupa exterior - todas as cousas que arruínan a túa vida e desvían a túa atención da túa arte - na porta". Cando subimos ao escenario, subímolo coa única vida que hai en nós, aquela que existe nun único ser humano, pero esta vida ten unha gran capacidade de dividirse e reproducirse para converterse en moitas vidas que transmitimos neste mundo para que xermole, floreza e esparexe a súa fragrancia sobre outras.

    O que facemos no mundo do teatro como dramaturgos, directores, actores, escenógrafos, poetas, músicos, coreógrafos e técnicos, todos nós sen excepción, é un acto de creación dunha vida que non existía antes de subirnos ao escenario. Esta vida merece unha man cariñosa que a sosteña, un peito amoroso que a abrace, un corazón bondadoso que simpatice con ela e unha mente lúcida que lle proporcione as razóns que necesita para continuar e sobrevivir.

    Non esaxero cando digo que o que facemos no escenario é o acto da vida mesma xerada da nada, como unha brasa ardente que escintila na escuridade, iluminando as tebras da noite e quentando a súa frialdade. Nós somos os que lle damos á vida o seu esplendor. Somos quen a encarnamos. Somos quen a facemos vibrante e significativa. E somos nós quen damos as razóns para entendela. Somos os que usamos a luz da arte para enfrontar as tebras da ignorancia e o extremismo. Somos os que abrazamos a doutrina da vida, para que a vida se propague neste mundo. Para iso poñemos o noso esforzo, tempo, suor, bágoas, sangue e nervios, todo o que temos que facer para lograr esta nobre mensaxe, defendendo os valores da verdade, o ben e a beleza, e crendo verdadeiramente que a vida merece ser vivida.

    Fálovos hoxe, non só para falar, ou mesmo para celebrar ao pai de todas as artes, o “teatro”, no seu día mundial. Máis ben, convídovos a estar xuntos, todos nós, da man e ombreiro con ombreiro, para gritar a pulmón cheo, como estamos afeitos nos escenarios dos nosos teatros, e deixar que as nosas palabras saian para espertar a conciencia do mundo enteiro, para buscar en nós a esencia perdida do home. Do home libre, tolerante, amoroso, simpático, xentil e comprensivo. E  rexeitar esta imaxe vil de brutalidade, de racismo, de conflitos sanguentos, de pensamento único e de extremismo. O home camiñou sobre esta terra e baixo este ceo durante miles de anos, e seguirá camiñando. Entón, saquemos os pés da lameira das guerras e dos cruentos conflitos, e deixemos esta lameira ás portas do escenario. Quizais a nosa humanidade, que foi ensombrecida na dúbida, volva converterse nunha certeza categórica que nos faga a todos verdadeiramente aptos para sentirnos orgullosos de ser humanos e de ser todos irmáns na humanidade.

    Esta é a nosa misión, nós dramaturgos, portadores do facho da ilustración, desde a primeira aparición do primeiro actor no primeiro escenario, debemos estar na vangarda para enfrontar todo o que é feo, sanguento e inhumano. Confrontámolo con todo o que é belo, puro e humano. Nós, e ninguén máis, temos a capacidade de difundir a vida. Propaguémola xuntos polo ben dun só mundo e unha soa humanidade.

 https://www.world-theatre-day.org/es/messageauthor.html

Data: 
Sáb, 25/03/2023 - 16:52

DÍA DA POESÍA. ´23

Data: 
Mar, 21/03/2023 - 05:56

Marilar Aleixandre. Encontro con "As malas mulleres"

O pasado luns 13 o noso alumnado de 1º de Bacharelato e algunhas integrantes do noso Club de Lectura tivemos a sorte de acudir ao encontro con Marilar Aleixandre sobre o seu libro "AS MALAS MULLERES" co que recibiu o Premio Nacional de Narrativa 2022 e o Premio Blanco Amor 2020.

 

Voltaremos a falar deste libro de Marilar na seguinte sesión do Club de Lectura que terá lugar o vindeiro martes, 18 de abril (de 18.00 a 19.00h na biblio do centro).

Quedades convidados e convidadas!

Data: 
!dat-abbreviation Dom, 19/03/2023 - 10:56

Diario dunha viaxe: (2023)

XVII VIAXE CLÁSICO-LITERARIA :

 

CONIMBRIGA-CIUDAD RODRIGO-SALAMANCA-PLASENCIA-CÁPARRA-CÁCERES-MÉRIDA-CORIA  

viaxe virtual

 

Data: 
Ven, 10/03/2023 - 09:28

8 marzo 23 - Día das Mulleres.

 

 

O QUE QUERO PARA AS FILLAS.

O QUE QUERO PARA TODAS AS NENAS DO MUNDO.

 

Que nunca ninguén

apague a nosa música.

Que sempre alguén

se una ao noso baile

 

Que nunca ninguén

nos roube o sorriso.

Que sempre alguén

nos regale o seu.

 

Que nunca ninguén

nos encerre entre barrotes.

Que sempre alguén

respecte a nosa liberdade.

 

Que nunca ninguén

nos faga sentir menos.

Que sempre alguén

nos faga ver que somos máis.

 

Que nunca ninguén

nos queira moito, pero mal.

Que sempre alguén

nos queira como mamá e papá.

 

Que nunca ninguén

nos engane coas súas mentiras.

Que sempre alguén

nos namore coa súa verdade.

 

Que nunca ninguén

nos levante a man ou a voz.

Que sempre alguén

nos acariñe con xestos e palabras.

 

Que nunca ninguén

apague o noso lume.

Que sempre alguén

o avive cando este desvanézase.

 

Que nunca ninguén

nos faga sentir pequenas.

Que sempre alguén 

vexa a nosa beleza.

 

Que nunca ninguén

nos considere o sexo débil.

Que sempre alguén

nos dea as grazas por levantar o mundo.

 

 

Que nunca ninguén 

acale a nosa voz.

Que sempre alguén

comparta o noso berro.

 

Que nunca ninguén

nos considere a súa media laranxa.

Que sempre alguén

saiba que somos unha gran laranxeira.

 

Que nunca ninguén

trate de cambiarnos.

Que sempre alguén

nos valore polo que xa somos.

 

Que nunca ninguén

borre o noso futuro.

Que sempre alguén

nos anime a loitar polos nosos soños.

 

Que nunca ninguén

faga desaparecer a vosa luz.

Que sempre alguén

nos axude a brillar na escuridade.

 

Que nunca ninguén

converta as nosas vidas nunha película de terror.

Que sempre alguén

as encha de aventura e de comedia.

 

Que nunca ninguén

tente facernos minúsculas.

Que sempre alguén

vexa que somos MAIÚSCULAS.

 

Que nunca ninguén

nos prometa a lúa.

Que sempre alguén

comprenda que nós soas somos capaces de alcanzala.

 

Que nunca ninguén

procure darnos mil leccións.

Que sempre alguén

se esforce por aprendervos.

 

Que nunca ninguén

nos diga que imos demasiado rápido ou moi amodo.

Que sempre alguén

respecte o noso ritmo e a vosa velocidade.

 

Que «Nunca Ninguén»

nos secuestre os «sempre alguén».

Que «Sempre Alguén»

nos protexa dos «nunca ninguén».

 

Adaptación do poema de Manu Velasco do seu libro: Soñando Personas

 

.

Data: 
Ven, 03/03/2023 - 15:43

Biblioxornal nº 69: Escribir as/ás mulleres

Data: 
!dat-abbreviation Dom, 05/03/2023 - 12:04

Muller e cine 2

Data: 
!dat-abbreviation Dom, 05/03/2023 - 15:00


by Dr. Radut