Como afecta todo isto ao ámbito educativo? Está claro que a filosofía da rede 2.0 baséase no compoñente social e potencia a comunicación, a colaboración e o intercambio. Se a docencia, e o proceso de ensino e aprendizaxe baséanse na comunicación, sería absurdo non aproveitar a potencia e o alcance da web para desenvolver valores de participación, colaboración e
construción colectiva do coñecemento.
Por outra banda, os profesores atopámonos hoxe ante unha xeración de nativos dixitais; mozos e mozas que naceron e crecido en éraa de Internet, que necesitan desenvolver competencias acordes ás esixencias da Sociedade da Información. A tecnoloxía non lles é hostil, adáptanse a ela e desenvolven habilidades multitarea que son imposibles de alcanzar para os inmigrantes
dixitais, que somos aqueles que excedemos a trintena.
A información xa non está soamente nos centros educativos: está fóra. Circula pola rede, e polo tanto, un dos retos fundamentais é desenvolver as competencias e destrezas necesarias para buscar, recompilar e procesar esa información e convertela en coñecemento.
Podemos facer uso nas aulas dos servizos 2.0 de moitos xeitos, pero ocorrensenos , para empezar, dúas vías de traballo:
1. Recompilar e compartir información.
2. Crear e compartir contido.
Canles RSS.
Un dos logros exitosos da web é a aparición dos estándares de sindicación de contidos, o que comunmente se chaira feeds. Mediante un agregador é posible subscribirse a estas canles para consultar as novidades que nos interesen, o que supón unha optimización do tempo de navegación.
Existen moitos agregadores, que é como se chama a estas aplicacións.
O máis coñecido, e dispoñible online é Bloglines. Permite organizar unha árbore de canles con todos os nosos feeds, e compartilos en Internet.
Favoritos.
Seguindo a filosofía do todo está na rede, é posible gardar nela os nosos favoritos, para acceder a eles desde calquera sitio, e tamén para compartilos con outras persoas.
Na web de de o.icio.us é posible facer isto: enviar sitios favoritos, catalogalos mediante etiquetas temáticas, e compartilos con quen queiramos.
Escritorio virtual.
Sen saír do navegador, podemos dispor dun escritorio virtual personalizable, como o que proporciona EyeOs, un desenvolvemento de tres mozos españois. Equivale a ter o PC na rede, e incorpora ferramentas como procesador de textos, mensaxería instantánea ou lector de feeds.
Crear e compartir documentos online é tamén posible coas aplicacións de Google Docs. Varias persoas poden traballar de forma colaborativa no mesmo documento, e este sempre estará dispoñible online.
Elementos multimedia.
No que se refire ao multimedia, as posibilidades son innumerables: existen gran cantidade de servizos de almacenamento
e xestión de imaxes. Os máis coñecidos son Photobucket e Flickr, que xa se converteu en todo un clásico.
Co vídeo sucede o mesmo, sendo YouTube o abanderado dunha lexión de servizos, que ademais de proporcionar hospedaxe de arquivos, ofrecen o código necesario para inserir de forma fácil os seus reprodutores en blogs ou páxinas web.
Blogs e Wikis.
E deixamos para o final os dous formatos webdoscerianos por excelencia: os wikis e os blogs, que poden converterse en vehículo de construción cooperativa por excelencia.
Quizais o wiki sexa máis adecuado para proxectos de traballo máis grupales e horizontais, e os blogs para espazos máis individuais, pero isto non sempre é así: existen blogs colectivos, como bitácoras de aula ou de centro, ou como diarios de traballo en proxectos colectivos.
O blog é o formato ideal para crear revistas dixitais escolares con gran potencial multimedia, e coa posibilidade de interactuar cos visitantes.
En definitiva, a web 2.0 ofrece grandísimas posibilidades educativas. Coñecer, compartir, crear, participar e relacionarse son importantes obxectivos educativos. Queda claro que avanzamos cara ao que algúns denominan unha Nova Contorna Tecnosocial, no que nos desenvolveremos como infociudadanos, e que nos proporciona medios e ferramentas que non deberiamos desaproveitar na actividade docente.
