As feridas da língua

OPINIÓN

Antón Riveiro Coello

16 Oct 2024. Actualizado a las 05:00 h.

Hoxe xa non sorprenden os datos sobre o coñecemento do galego que vén de publicar o Instituto Galego de Estatística. Estaba visto. Nesta morte lenta pode que todos sexamos algo responsables, mais non na mesma medida, porque hai quen saborea a primicia con pracer ou distancia e quen a sente coma o rexistro da súa propia rabia en carne viva. O meu desexo invoca neste intre a saudade de só vinte anos atrás, cando o galego aínda tiña unha presenza sostida nalgúns ámbitos da sociedade. Nesta altura, queirámolo ou non, ás persoas galegofalantes, que levamos anos desenvolvendo certo estoicismo, fannos sentir intrusos e incómodos, coma se habitásemos un corpo que non é o noso e a nosa vida fose unha auténtica impostura. As palabras dan en se afastar de nós e parecemos condenados a unha vida furtiva no medio desta sociedade que xa non se subleva por perder a lingua e disolver a razón primeira da súa identidade. Nesta non tan discreta sabotaxe por parte de políticos que, como dicía Carballo Calero, se serven da lingua, pero non lle serven a ela, que non conten comigo. Eu non asumo a mesma culpa porque sei da beleza da miña lingua de nacenza e seguirei vivindo e escribindo nela, porque o galego tamén é un espazo, un lugar de emoción e respecto. Por iso, cando remate este artigo, renovarei a esperanza e farei todo o mellor que sei para que o meu neto Aldán axude a mudar o futuro. Falareille amodo para darlles espazos ás palabras, coma se se me esixise certa sutileza en cada intervención. Mastigarei cada expresión coma se fose un doce. E non me importará que el tropece coas sílabas e bisbe certas incoherencias nas que vibra o abraio da aprendizaxe de varios idiomas a un tempo. Sei que el tamén falará neerlandés, inglés e castelán, como mínimo. E aínda que haxa quen poida crer que co galego lle estou a dar unha ideoloxía, ou unha pobreza transmitida, o que en realidade lle ofrezo é moito máis ca un ben ou un agasallo, se cadra un territorio de pertenza, a voz de persoas que non deixan de lle falar coas voces doutros séculos, voces que tamén o amarrarán a unha visión do mundo e o enxertarán nesa árbore frondosa de persoas que endexamais restarán nas estatísticas de ningún idioma.