"Digo Viet Nam e basta"
Celso Emilio Ferreiro (1912 - 1979), de Viaxe ao país dos ananos (1968) "Digo bomba de fósforo. Apenas digo nada. Digo lombriga e larva de carne podrecida.
Digo nenos de napal, terror de noite e de selva, fedor de cidade e cloaca. Fame, suor, aldraxe, pugas de aceiro, antropofaxia.
Digo guerra bestial, tremos de terra, crime, lume, lava, estoupido, verdugo e mortandade en masa.
Digo gas abafante. Apenas digo nada.
Digo yanqui invasor, depredador de patrias.
Digo plutonio, pentágono, esterco bursátil, palanca, Presidente, gasoupa, chuvia, amargura, baba.
Digo petróleo, ferro, Mineral, trampa, lobo, caimán, polaris, cóbrega, miseria, diplomacia.
Digo devastación que USA, usa. Apenas digo nada.
Digo Vietnam e está xa dito todo cunha soa palabra. Pra abranguer a vergonza do mundo, digo e basta."
POEMA NUCLEAR
Celso Emilio Ferreiro (1912 - 1979), de O soño sulagado (1954)
¡Qué ben, que a bomba vén co seu rebombio! A bomba, ¡bong!, a bomba, bon amigo A bomba con aramios, con formigas, con fornos pra asar meniños loiros, A bomba ten lombrices, bombardinos, vermes de luz, bombillas fluorescentes, pixes de chumbo, vómitos, anémonas, esterco de cobalto hidroxenado, martelos, ferraduras, matarratos, A bomba, bong, A bomba, bon amigo Con átomos que estoupan en caea e creban as cadeas que nos atan:
Os outos edificios Os outos funcionarios Os outos financeiros Os outos ideais ¡Todo será borralla radioaitiva!
As estúpidas nais que paren fillos polvo serán, mais polvo namorado
Os estúpidos pais, as prostitutas, as grandes damas de beneficencia, magnates e mangantes, grandes cruces, altezas, excelencias, eminencias, cabaleiros cubertos, descubertos, nada serán meu ben,si a bomba ven, nada o amor, e nada a morte morta con bendiciós e plenas indulxencias
¡Qué ben, que a bomba ven! Nun instantiño a amable primavera fise cinza de vagos isotopos placentarios, de letales surrisas derretidas baixo un arco de átomos triunfales.
A bomba, ¡bong! A bomba co seu bombo de setas e volutas abombadas axiña ven, vela ahi ven, bon amigo.
Estanos ben! ¡Está ben! Está bon! ...............
¡¡¡¡¡BOOOONG!!!!
|
CUNETAS - LUÍS PIMENTEL (1895-1958) ¡Outra vez, outra vez o terror! Un dia e outro dia, Sen campás, sen protesta. Galicia ametrallada nas cunetas dos seus camiños. Chéganos outro berro. Señor ¿que fixemos? -Non fales en voz alta- ¿Ata cando durará este gran enterro? -Non chores que poden escoitarte. Hoxe non choran mais que os que aman a Galicia- ¡Os milleiros de horas, de séculos, que fixeron falta para facer un home! Teñen que encher ainda as cunetas con sangue de mestres e de obreiros Lama, sangue e bágoas nos sulcos son semente. Docemente chove. Enviso, arrodeame unha eterna noite. Xa non terei palabras pra os meus versos. Desvelado, pola mañá cedo Baixo por un camiño. Nos pazos onde se trama o crime Ondean bandeiras pingando anilina. Hai un aire de pombas mortas. Tremo outra vez de medo. Señor, isto é o home. Todas as portas están pechadas. Con ninguen podes trocar teu sorriso. Nos arrabais bandeiras batidas e esfarrapadas. Deixa atrás a vila. Ti sabes que todos os días hai un home morto na cuneta que ninguén coñece aínda Unha muller sobre o cadaver do seu home Chora. Chove. ¡Negra sombra, negra sombra! Eu ben sei que hai un misterio na nosa terra, Mais alá da neboa, Mais alá do mar, Mais alá da chuvia, Mais alá do bosque.
CUNETAS (traducción ao castelán) ¡Otra vez, otra vez el terror! Un día y otro día, Sin campanas, sin protesta. Galicia ametrallada en las cunetas de sus caminos. Nos llega otro grito. Señor ¿qué hicimos? -No hables en voz alta- ¿Hasta cuando durará este gran entierro? -No llores que pueden escucharte. Hoy no lloran más que los que aman a Galicia- ¡Los millares de horas, de siglos, que hicieron falta para hacer un hombre! Tienen que llenar todavía las cunetas con sangre de maestros y de obreros. Barro, sangre y lágrimas en los surcos son simiente. Dulcemente llueve. En viso, me rodea una eterna noche. Ya no tendré palabras para mis versos. Desvelado, por la mañana temprano Bajo por un camino. En los pazos donde se trama el crimen Ondean banderas goteando anilina. Hay un aire de palomas muertas. Me estremezco otra vez de miedo. Señor, esto es el hombre. Todas las puertas están cerradas. Con nadie puedes cambiar tu sonrisa. En los arrabales banderas agitadas y rasgadas. Deja atrás la ciudad. Tú sabes que todos los días hay un hombre muerto en la cuneta que nadie conoce todavía. Una mujer sobre el cadáver de su marido Llora. Llueve. ¡Negra sombra, negra sombra! Yo sé bien que hay un misterio en nuestra tierra. Más allá de la niebla, Más allá del mar, Más allá de la lluvia, Más allá del bosque.
|