Outro deses cosos cunha estructura que se espalla fortemente por Europa e que en distintas versións aparece nos distintos libros de contos que se foron editando ao longo do vello continente.  Pero esta versíón ten unhas características moi especiais, pois foi recollido na nosa vila pola doutora en Filoloxía Galega Camiño Noia e por outra parte non hai persoa de idade na vila que non coñeza o retrouso final do conto e o utilice nunha conversa a xeito de refrán ou de moral.

Os burriños e o porco contado de xeito espléndido por Breixo Sanjorge Boullosa

O último conto da nosa rica tradición? Non o sabemos, porque esperamos que algún máis nos chegue.. Desta vez ben da man de Dani Quintana e vai do que lle pasou a dous curmáns que foron facer aquilo que se chamaba o "servizo militar". O conto ten moita retranca como ten que ter un conto galego.

Nun determinado momento das nosas vidas todos lle temos que botar valor ao asunto e amosar quen manda, coma o Minguiños neste conto tradicional que nos conta Xoel Sequeiros Paz

Hai moito tempo cando os animais falaban un galo e unha raposa.....Isto é o que nos conta Roi neste conto cheo de retrousos con rima, que funcionan a xeito de recursos nemotécnicos.

A globalización da que tan amplamente se falaba antes da chegada do COVID, non era algo novo na transmisión de saberes e coñecementos; o que sucedeu e que ese proceso que estaba presente nas comunidades humanas acelerárase por mor dos medios de comunicación.  O conto que nos trae hoxe Carlota Díaz sonaravos coma "O conto da Leiteira", outro dos contos espallados por toda Europa. Antes cando a globalización era máis a modiño, daba tempo a que chegaran e a que se adaptasen á realidade de cada pobo.

Un andaluz e un galego sentados xuntos nun tren, só pode resultar en intentar amosarlle ao outro do que son quen, esaxerando un pouquirrichiño iso si, polo que nos conta Roberto Armada Aneiros.

Da man de Rubén Argibay Pedrosa chéganos estoutro conto dun soldado que volvendo da guerra foi pedir pousada na casa dunha vellla e o que alí pasou.

Recollido en Marín este conto, a súa estrutura provén dos testamentos dos burros que supuñan antes da chegada de costumes foráneas, como o enterro da Sardiña, o fin do Entroido. Nunha graciosa adaptación moi galega, cóntao Sara Fernández Blanco.

Se hai un conto que se poida dicir tradicional, e que está amplamente espallado por toda Europa e este que nos conta Carla e que recolle dunha forma popular o mito de Icaro, aquel que quixo tocar o sol, e acabou esnafrado.

"Fuxe laxe que te esfarelo, que se saio desta, non quero máis vodas do ceo"

Na nosa rica tradición oral vas topar como no resto de Europa fábulas, contos onde os animais falaban, cunha singularidade:  maiormente os nosos contos populares comezan co aquel de "Hai moito tempo cando os animais falaban...".  O da galiña asustada non é o caso, pero si remata cunha rima exemplificadora, cunha moral aplicable á vida cotiá. No conto de Candela Bermúdez contamos ademais cuns incribles efectos especiais, que lle dan vida ao conto.

O segundo conto que nos manda Martín Barreiro ten que ver moito coa nosa realidade: inspectores, alumnos, mestres, contidos...

Xa hai algún tempo e grazas a un bo amigo, ademais bo contador de historias, comezamos unha viaxe a traves da forma innata de transmisión oral do galego, a literatura oral. Os nosos pais e avós, sabían moi ben que elementos mesturar nas súas historias para facilitar a transmisión da cultura onde esas historias naceran. Con frecuencia soían, como regra nemotécnica, para facilitar a lembranza do conto, que consistía na inclusión ao final do conto dun pequeno verso ao estilo de moral e que ao final acababa sendo parte do léxico diario da xente do común.

Asi, deste xeito esquecido que quixemos recuperar, era como transmitían e ensinaban os nosos devanceiros; así con contos coma este que nos conta Irene Pazos Estévez.

Entramos na recta final deste curso tan raro que tivemos, por iso imos botar unha ollada cara atrás a través de varias recompilacións que fixemos con moitos dos traballos que mandastes ao longo deste tempo de confinamento.

Iniciamos esta serie de recompilacións coa primeira das actividades "Dende a casa" que vos propuxemos "Contos dende a casa". Aquí están reunidos todos os contos que nos enviastes. 

Como ela mesma di como cabeceira de presentación, Elena Gallego é periodista en tempos de crises e domadora de dragóns en mundos literarios. A saga DRAGAL, editada en galego por Edicións Xerais de Galicia, está sendo traducida a distintas linguas e saltará moi logo ás pantallas de cine e distintos soportes multimedia. "Dragal. A herdanza do dragón", que nos presenta neste vídeo, foi o primeiro libro da serie. Foi finalista no IV Premio Fundación Caixagalicia en 2009. No 2019 vén de publicar a última entrega da serie, Dragal V. O segredo do dragón". GRACIAS, ELENA, POR CELEBRAR CON NÓS O DÍA DAS LETRAS GALEGAS.

Ola amigas e amigos!

Dende o CEP Sequelo seguimos a celebrar dende a diversidade. Este venres, 15 de maio é o día da familia.

A continuación desexamos que disfrutedes co conto "Un puñado de botóns", un vídeo que ilustra a cantidade de familias diferentes que existen, cal é a túa?. 

Este material foi realizado en colaboración co Departamento de Orientación do CEIP Plurilingüe Montemogos.

Desexamos que vos guste!

Séguennos chegando contos dende a casa, desta tocoulle a vez a Roberto Armada Aneiros con este divertido "Voy a comedte".

Carla Vilela Fernández dende a súa casa xa hai un tempo nos mandou este conto que por falta de tempo non puideramos poñer na páxina. Xa vedes o que nos conta, un contiño tradicional dentro dun libro cheo de contos.

E imos comezar coa nosa propia pandemia de contos tradicionais e os primeiros en contaxiarse foron Breixo e Darío, que dende o seu retiro no rural, e co apoio dunha voz en off que non identificamos, dramatizan este conto popular que nos invita a quedarnos na casa. 

Animádevos, seguide o exemplo e dende a casa contádenos un, se cabe longo, se cabe curto.

Músico, guitarrista, cantou case unha década con Suso Vaamonde, cantautor baixo o nome artístico e familiar do Buxán, excompoñente de Fuxan os Ventos, contista, e sobre todo dos bos e xenerosos é Xosé Iglesias.  Xeneroso seguro, bo xa se verá no Xuizo Final onde o sentán; pois coma en moitos dos nosos contos populares cheos de sabiduría que el tan ben coñece, Deus é bo e o demo non é malo.

E iso foi o que tan ben nos contou Xosé neste vídeo, un anaquiño da nosa rica tradición, que foi pasando de boca en boca e de xeración en xeración.

A Álvaro, de 1º, gústalle estar cómodo na casa e lendo un bo libro. A súa lectura mellorou moito. Grazas, Álvaro, por compartir este conto.