A importancia da ventilación neste primeiro ano Covid, xunto cunha mestura de Sentidiño e sabiduría tradicional se mesturan neste video que grabaron os alumnos de 6º

Quedábanos no tinteiro este vídeo creado con motivo do Día da nai, o 3 de maio, en pleno confinamento polo Covid-19.

Porque en épocas estrañas, elas, bravas, máis ca nunca, o merecen! Feliz Día da nai!!!

Dentro do proxecto que eliximos este ano se engloba esta entrevista que dende a nosa radio fixemos ao patrón, mariñeiro e poeta Xose Iglesias Lamela. Máis aló da triste realidade do Coronavirus, contanos moitas máis cousa dun traballo que ata hai nada era o dos nosos pais e avós, un traballo coa presenza constante das marés e en perpetuo cambio; e como nos conta Xosé máis agora polo cambio climático que se está notando xa nos mares:  especies como as salpas enchen o mar...Teremos como di Xosé que investigar que son....

Hoxe aplaudimos ao Concello de Forcarei que está poñendo tódolos medios para que a un alumno noso que está pasando esta época coa súa avoa na parroquia de Castrelo lle poida chegar o traballo por medio de fotocopias. UN APLAUSO MOI GRANDE AO CONCELLO DE TERRA DE MONTES.

Iria Alfonso de 4ºA, aplaude a todos os pais que teletraballan e ao mesmo tempo coidan dos seus fillos e dos seus maiores, como é o caso dos seus pais.

Hoxe aplaudimos aos pais de Pablo Torres de 5ºA, que teñen que seguir traballando e ademais están separados porque o seu pai tivo que quedar en Mauritania.

A corentena do Covid 19 está afectando a moitas familias por desgraza. No caso da miña familia estamos todos ben, boto de menos mirar aos meus familiares. Miña nai traballa igual porque coida a xente maior, pero no caso de meu pai traballa nun barco de pesca (trae peixe para a xente). Aínda que a empresa na que traballa é de Marín, eles teñen licenza en Nouadhibou (Mauritania). E non sabían o que pasaba no noso país hasta que chegaron a terra e informoulles o sindicato do ocurrido.

Alá xa atoparon tres casos do Covid 19, por iso xa non lle deixaron baixar do barco. Ao meu pai tocáballe vir de vacacións, xa que leva 4 meses faenando, pero agora non sabemos cando regresará  porque mentras as fronteiras e os aeroportos estén pechados el terá que quedar no barco. No barco son 18 persoas traballando están todos ben, o malo e que eles non poden ter a distancia necesaria xa que o barco non e moi grande. Que ganas teño de ver a meu pai para achuchalo, botámolo moito de menos.  (Pablo Torres 5ºA)

A Radio Sequelo desta vez tráenos a voz de Inés Lobeira, natural de Ardán e veciña de Bueu, que leva dende que empezou esta pandemia traballando dende o seu posto de enfermeira cos afectados polo Covid 19 en Montecelo. Graciñas Inés por facer un buratiño no teu tempo libre para nós, nestes tempos tan duros para todos, pero especialmente para os que traballades en primeira liña cos enfermos.  Moi interesante todo o que nos contas.

Neste planeta noso, onde non haberá galegos? Se vas a Alemania, galegos; a Francia, galegos; a Suiza, galegos; a Alemania, galegos, en Inglaterra, galegos; na Arxentina, aí todos son galegos.... ata na Lúa hai un galego.  Pois se ata agora non os había no Afganistan agora xa hai un Fran Armada, orixinario da parroquia de Dúas Igrexas en Forcarei e pai de Roberto Armada Aneiros de 5º B.  Isto é o que nos conta Roberto de como están pasando o confinamento na base de Kabul onde está o pai.

"A corentena do coronavirus, na miña familia está afectando de moitas maneiras, como en todos os fogares. A miña nai e a min que estamos en Marín pois aféctanos como a todos, porque non saímos da casa, fago cole virtual, miña nai só sae unha vez por semana a comprar para nós e os meus avós...

Ao meu pai que está en Kabul (Afganistán) aféctalle doutra maneira: El e os seus compañeiros xa estaban confinados antes do Covid19 na base militar onde está, soamente saían os que traballan co exército afgano. Dende o covid19, xa ninguén pode saír ni entrar da base, os que están dentro é porque viven e traballan alí. Agora pecharon todas as zonas comúns como ximnasio, campo de deportes, biblioteca... so está aberto o comedor, e teñen que comer un por mesa como no colexio cando facemos un exame. Poden saír a camiñar e correr pola base, pero sempre mantendo unha distancia de dous metros cos compañeiros. Non poden ir en grupos como se estivesen enfadados uns cos outros.

Inda que xa están acostumados a estar confinados, leva alí 5 meses, o Covid19 fará que o seu regreso se atrase, xa que moitos aeroportos están pechados."

Moito ánimo a todos.

O pai de Sara, Pablo, ten nestes momentos, nos que estamos confinados nas nosas casas, unha das profesión máis decisivas para que todos nós superemos esta pandemia que nos tocou vivir.  El non é enfermeiro, nin meédico, nin celador, nin empregad@ dun supermercado... que todos son importantes, el como moitos dos seus compañeiros encárgase do mantemento das redes informáticas.  Imaxinádesvos como sería isto se se viñesen abaixo.

-Naceches en Marín?

-Non, nacín no concello de Cotobade-Cerdedo, na parroquia de Loureiro.

-Cal é o teu traballo?

-Instalador de fibra óptica

-Para que compañía?

-Movistar, pero tamén estiven traballando para Orange e Jazztel

-Cal foi o máximo de vivendas que fixeches nun día?

-10, sen parar dende as 8 da mañá ata as 10 de noite

-Traballaches noutro traballo que non fose telecomunicacións?

-Si, 15 anos de albanel e en tempos difíciles, no que fixese falta

-Gústache o teu traballo?

-Sí, aínda que moitas veces cansa máis o psicolóxico que o físico.

-Que tal levas o traballo nestas circunstancias?

-O traballo non se leva moi ben, cada vivenda é un mundo e non sabes o que te podes atopar nela.  Cando entramos nas casas é máis incómodo o traballo, sobre todo psicolóxico; moitos nolo agradecen, polo esforzo.

María Fraguas é a nai de Roi Rodiño Fraguas, e ademais diso, que xa é dabondo, é limpadora na quenda de noite do Hospital Montecelo.  Como á Radio do Sequelo non a para nin o coronavirus, os nosos intrépidos reporteiros fixéronlle esta entrevista que montou co Audacity Breixo Vidal.

Aplauso a mis superhéroes

Todos los días salgo a aplaudir al balcón por todas esas personas que están luchando por acabar con el coronavirus. Entre ellas, mi madre y mi padre que también están aportando su granito de arena. Mi madre está yendo todos los días a trabajar a un supermercado. Se pone todos los días su mascarilla, gafas y guantes y se “pelea” con todas esas personas irresponsables que no se quedan en casa y van al supermercado a comprar tonterías como pipas, chuches y demás, dando más de un paseo al día. Llega a casa, se saca toda su ropa, la deja en el garaje y se va directa a la ducha; evitando todo tipo de contacto con los que estamos en casa. Y así día tras día.

Mi padre, que es policía, “pelea” con todas esas personas irresponsables que ponen excusas para salir de sus casas en coche o caminando incluso sacando al perro veinte veces al día. También tiene su máscara, gafas y guantes, que se saca y deja en el garaje y directo a la ducha día tras día.

Ellos son mis superhéroes porque sé que están tratando de evitar que este virus se extienda y veamos enfermar a conocidos, amigos y familiares; pero sé que aparte de hacerlo por los demás, lo están haciendo por mi hermano y por mí, para que no nos falte de nada y no enfermemos.

Ya no recuerdo desde que empezó todo esto, cuando fue la última vez que nos dimos besos y abrazos. Pero sé que cuando todo esto pase, nos daremos los más grandes y fuertes; porque mis padres se lo merecen. Y sólo nos están pidiendo que NOS QUEDEMOS EN CASA. No creo que sea tan difícil, sobre todo los que os podéis quedar en casa vosotros y vuestros padres. Los míos pasan miedo y están preocupados, pero sólo juntos podemos salir de esto.

Mientras yo solo puedo seguir aplaudiendo por ellos y por todas esas personas: sanitarios, camioneros, limpiadoras, militares, guardia civiles y muchas otras más que seguro me olvido. Y lo seguiré haciendo cada día hasta que todo esto acabe.

                                                                                  #QUÉDATEENCASA

Sofía de la Fuente Villanueva. 6ºB

(Se pinchas na imaxe pódela ler mellor)

María José Portabales traballa no Centro de Saúde de Marín e posto en contacto con ela, Breixo Sanjorge Boullosa de 5º B, fíxolle a seguinte entrevista:

1- Bos días, María José, en que centro sanitario traballas?

 Dende esta semana traballo no centro de saúde de Marín.

 2-Dende que xurdiu esta crise sanitaria que equipos de protección individual utilizas para non contaxiarte?

 Dende que xurdiu a crise sanitaria os equipos de protección individual que utilizo son: bata desbotable, mascarilla desbotable e luvas.

 3-Fáltavos material de protección para traballar con seguridade?

 O material que utilizamos é desbotable, pero dende o primeiro día de alerta temos que reutilizalo, xa que hai escaseza del.

 4-Tes medo de contaxiarte? Vas tranquila ao traballo?

 Naturalmente que os primeiros días, debido á desinformación, que tiñamos medo de contaxiarnos, sen embargo agora vou moito máis tranquila ao traballo, xa que estou comprobando que o meu labor é moi importante e útil para axudar nesta situación crítica.

 5-Fixeches o test para saber se tes ou non a enfermidade?

Non, non fixen o test, porque nin tiven síntomas, nin estiven nun centro sanitario onde se declararan  casos da enfermidade entre o persoal, como puido ser o centro de saúde de San Roque en Vilagarcía de Arousa.

6-Nesta situación ségueche a gustar o teu traballo?

Ségueme gustando cada vez máis, sobre todo cando penso que podo axudar á xente que está enferma ou a que se prevé que poida estalo. 

7-Cres que o noso sistema sanitario está preparado para afrontar esta pandemia?

Creo que nunca imos estar preparados para afrontar unha pandemia deste tipo, porque só estamos afeitas a un número reducido de enfermos, porén nesta situación excepcional loxicamente nin temos medios suficientes, nin estamos preparadas, porque non houbo unha previsión, nin se estaban adicando os recursos económicos suficientes nos últimos anos.

8-Son importantes para vós as mostras de apoio recibidas cada día por toda a cidadanía?

Claro que son moi importantes as mostras de apoio por parte da cidadanía, xa que nós temos medo máis que nada pola nosa familia e si que nestes intres de  tensión e descoñecemento, onde non sabemos o que poida pasar e cal vai ser a forma máis correcta de actuar, ter o apoio é moi importante tanto para nós como para a xente que está traballando para que non nos falte de nada a ningunha persoa da poboación.

Moitas grazas María José por todo o voso esforzo e moitísimo ánimo nesta situación.

Uxía, de 6ºA aplaude aos seus pais porque...

Na miña casa os meus pais seguen traballando. O meu pai traballa nunha empresa que transporta peixe a toda España, esperta sempre moi cedo para ir traballar á lonxa de Vigo e non volve ata a tarde.

Por outra banda, a niña nai traballa coma contable nunha empresa e fai teletraballo diariamente. Ademais, sigue co seu outro traballo coma concelleira en Marín facendo vídeo chamada cos seus compañeiros.

Bos días nenos e nenas,

Hoxe cúmprense 2 semanas de encerro na casa, dúas semanas nas que todos e todas estades demostrando o fortes que sodes e o poder que tedes, por iso hoxe ás 18:00 horas o aplauso vai a ser para todas e todos vós, porque non só os/as que están no hospital, nas ambulancias, no supermercado, na farmacia, nas rúas vixiando que non salgamos en exceso, os/as investigadores,… están traballando en contra desta pandemia, todas e todos os que estamos nas nosas casas con gañas de saír pero sabendo que non debemos tamén formamos parte da cura, porque cremos e credes que isto vai ser positivo, que se encontrará unha vacina, que os investigadores lograrán coñecer mellor este virus que non só por perigoso senón tamén por descoñecemento sobre el nos está a gañar unha guerra, todos e todas sodes importantes, si non nos poñemos enfermos e non contaxiamos somos unha barreira para esta enfermidade, uns pequenos soldados que sen sabelo salvaredes moitas vidas, moito ánimo para estes días que nos quedan na casa, sodes uns e unhas grandes guerreiras e guerreiros!!!!

Unha aperta enorme para todos os meus guerreiros e guerreiras do CEP Sequelo!!!! Verémonos moi axiña.

O meu aplauso é para...