Onte tivemos a oportunidade de coñecer os cogumelos, pois estamos no tempo deles. Regaláronnos unha cesta chea e coa axuda do profe Xosé aprendimos a clasificalos, é dicir, a poñerlle un nome e un apelido a cada un deles.

Sabemos que hai cogumelos de moi diversas formas e tamaños, sabores, olores... e que uns son moi bos comestibles e outros tan velenosos que podes morrer se os comes.

Na cesta tiñamos exemplares de Amanita muscaria, Amanita rubescens, Chantarellus cibarius, Boletus Edulis, Licoperdon (Peidos de lobo), Hidnum repandum, Russulas, Lactarius e Laccarias.

 Para clasificalos seguimos o seguinte guión, comezando por 5 grandes grupos:

A. AGARICAIS: teñen láminas ou pregues debaixo do sombreiro.

B. PORADOS: Teñen unha capa de poros, coma unha esponxa, debaixo do sombreiro. Coñécense como Boletus, como por exemplo o Boletus Edulis, que o podemos atopar nos bosques de carballos ou castiñeiros.

C. HIDNADOS: Teñen aguillóns ou púas debaixo do sombreiro. Un moi frecuente e comestible é o Hydnum Repandum, tamén o atopamos nos bosques limpos.

D. CLAVARIÁCEOS: Teñen forma de columna ou pequena árbore. Destaca a Sparassis Crispa. Atópase moito nos pés dos piñeiros secos.

E. GASTEROMICETES: Son como un globo ou unha bola pechada e no seu interior teñen pó. Por exemplo temos o Lycoperdom perlatum, que é comestible de novo. Atópase nos prados de herba.

Na seguinte imaxe podemos ver a forma típica dun cogumelo do grupo AGARICAIS, que son os máis abondosos e presentan láminas ou pregues debaixo do sombreiro: (Imaxe recollida en https://medium.com/bioblog-esem/fungos-no-estrogonofe-5d85d1d5f3da)

Os AGARICAIS divídense nos seguintes xéneros:

1. CANTHARELLUS: Teñen pregues ou láminas pouco destacadas. O máis coñecido é o Cantharellus cibarius, excelente comestible. Atopámolo nos bosques de caducifolias.

2. LEPIOTAS: Teñen láminas e laminiñas de cor branco, separadas do pé, con anel móbil. A Macrolepiota procera é a máis grande de todos os cogumelos, e moi boa comestible. Atopámolas ao pé dos camiños, nas veigas e debaixo das viñas.

3. AMANITAS: Teñen láminas e laminiñas de cor branco ou marelo, con anel fixo (non se move) e con volva rodeando o bulbo do pé. A Amanita muscaria é de cor vermello no sombreiro e pintas brancas, a Amanita phalloides é de cor verde oliva e mortal de necesidade. Atópanse nos bosques de caducifolias.

4. LACTARIUS: Teñen láminas e laminiñas de cor branco ou marelo, sen anel, carne non fibrosa (graúda), láminas que deitan látex ao cortalas. O máis famoso é o Lactarius Deliciosus, de cor laranxa, tamén chamado níscalo. Atópanse na beira de camiños no monte.

5. RUSSULA: Teñen láminas e laminiñas de cor branco ou marelo, sen anel, carne non fibrosa (graúda), láminas que NON deitan látex ao cortalas. Estes cogumelos teñen de particular que algúns deles pican coma os pementos de Padrón. Atópanse nos bosques.

6. AGARICUS: Son os champiñóns. Teñen láminas e laminiñas de cor rosado cando son novos e ata negro cando son vellos, pé sen volva, con anel dobre. Podémolos atopar nos prados, no medio da herba. Un moi frecuente é o Agaricus Campestri.

7. LACCARIA: Teñen láminas e laminiñas libres (non pegadas ao pé) e bastante anchas, non son brancas nin marelas nin rosadas (soen ser laranxas ou azuis, como a Laccaria Amethystina, coa mesma cor que todo o cogumelo). Soen ser de tamaño pequeno. Atópanse nos bosques.

E aínda hai algúns máis... que deixaremos para outra ocasión.