|
“Ler é un agasallo sen cancelas. Ou unha alfaia para
levar prendida ollos a dentro, buligando polas tripas;
entre as dedas, un formigo. Unha corza a carreira
aberta da área de Broca á área de Wernicke. Esa
corza intrépida pola selva cerebral. Fulgurante.
Intacta. Talvez é ler un diamante de mil caras, un mar
sen varandas. Sen dúbida, vén sendo algo así coma
unha hucha ou ichavo da fertuna. Ler. Unha
transmutación. O don de quen abriu a hucha e segue
un rastro de frangullas ou pedriñas. Pedriñas da
ventura. O don e a dádi va. Do saber, as frangullas. Ler
é de certo unha xiganta, o seu sorriso, a súa
gargallada, o seu pranto e a súa fascinación arbórea.
Unha area que non escorre entre os dedos, que fica aí,
acesa. Aí, prendida na gorxa, na glote, glogloglo…
mais non dá impo. Fica. No hemisferio esquerdo, nas
esferas enteiras, nas fascias. Felicísima. Unha hucha
de doas innumerábeis, aladas. Sen varandas nin
cancelas. Porta sen cadeado, xanela sen caravilla,
poxigo sen tarabela, eira sen zarrume. Dentro, nos
ollos. A corza que volve, de a cabalo da xiganta,
buligando, sen martabela que coute, a carreira
aberta. Diamantes e frangullas. Todo lle colle no papo.
Unha alfaia de agasallo. Glogloglo… Le.”
Elvira Ribeiro
|
