EVELIO TRABA – Bayamo (Cuba)
Poeta e novelista. Licenciado en Psicoloxía. Entre as súas obras máis recentes atópanse “Las palomas fotógrafas” (Norma Infantil, Colombia, 2024), “Súbditos de Lisboa” (Caligrama, 2023), “Vendrás comigo” (Furtivas, Miami, 2021). Con Editorial Verbum publicou “Un traspatio de malos vecinos” (2021) e Toda la gente que conozco” (2017). Baixo o selo desta casa viron a luz as súas novelas “Dos versiones de Fray Bernardino” (2019), “El camino de la desobediencia” (2016) e “El ritual de las cabezas” (2016). Ambas as obras foron reeditadas (2017 e 2018) polos selos cubanos Ediciones Boloña e La Luz, respectivamente. A súa novela “La Concordia” (Arte e Literatura, 2013, Furtivas, 2021) gozou dun amplo favor do público e a crítica. Varios premios internacionais avalan a súa traxectoria, centrada fundamentalmente no terreo da narrativa histórica. Actualmente exerce como lector e editor para Editorial Verbum de Madrid.
Subterfugio
Mi amigo el ingeniero
siempre nos dijo
la poesía es cosa de mendigos y maricas
levanten puentes
instalen motores
háganse hombres a martillazos
dejen las uñas en los campos
gánense la vida con decencia
como nosotros
gente práctica y honesta
que come sin implorar
y moja el pan en la sopa
del sudor propio.
Mi amigo el ingeniero
tiene oculto en su guantera
un tomito de Bécquer
doblada la página
donde hay un verso remarcado:
Poesía eres tú.
MARTA DUTRA – Açores (Portugal)
Licenciada en Relacións Internacionais, con pos-graduación en Estudos Europeos. Exerceu funcións de docente e investigadora no ensino superior. Posúe tamén formación superior en Medicina Tradicional Chinesa.
Ten dous libros de poesía editados: "Vago – o Olhar", premio nacional de poesía en 2008, e "de Viagem" de 2012, editado tamén en España.
Ten participado en diversas revistas e antoloxías na área da poesía e do conto.
En 2021, editou o conto infantil ilustrado "Ritinha e a Coruja".
O seu último libro, “Onde estás, que não te oiço?”, foi escrito en co-autoría co escritor Orlando Jorge Figueiredo, en 2023.
A última vez
Luísa não consegue articular os pensamentos
o sangue escorre-lhe pelo nariz e pela boca
a última vez era suposto ter sido a última vez
contudo, hoje, voltou a ser atirada de encontro a uma parede
e deixou-se ficar no chão
sem força e sem vontade
Luísa já não chora porque já não tem lágrimas
o corpo pisado é um mapa sem futuro
a dignidade de ser uma realidade esquecida
Luísa é um breve esboço da mulher que foi
dia após dia é violentada
e tem esperança que não volte a acontecer
as ameaças de morte são constantes
mas o amor não lhe permite partir
por isso, Luísa foi-se deixando ficar
tentando parecer invisível
anulada em todo o seu sofrimento
hoje, Luísa morreu às mãos do seu carrasco
sem gritos, sem um pedido de ajuda
tendo como última imagem os seus filhos
a morte, por vezes, é assim: expectável