Skip to Content

LUZ POZO GARZA

Luz Pozo Garza, nada en Ribadeo o 21 de xullo de 1922 e finada na Coruña o 20 de abril de 2020, foi unha escritora, poeta e crítica literaria galega, unha das máis destacadas da literatura galega da segunda metade do século XX. Desenvolveu unha longa traxectoria docente no Instituto de Nigrán como profesora de Lingua e Literatura española.  Códice Calixtino (1986, Sotelo Blanco Edicións) é unha das súas obras máis destacadas. En 1995 foi recoñecida coa Medalla Castelao. Dende 1996 foi membro numerario da Real Academia Galega, ocupando o cargo de vicesecretaria de 1997 a 2001. En 2007 foi proposta pola AELG para o Premio Nobel de Literatura. Os seus poemas foron traducidos ao castelán, portugués, catalán, francés, inglés, alemán, húngaro, ruso e xaponés.

 

BÉBEDA

  

Rosalía

quen me dera

ter nacido nunha aldea

do Courel

a medir aqueles cumes pura liña

puro amor

solsticio do meu inverno

cun ramallo na tardiña

cun fío desvencellado

tirado da alma inxel

medida do meu salaio

 

Quen me dera Rosalía

beirear a lonxanía

rocha pura

bébeda no leixamento da lentura

no tempo desaxeitado

nun infindo desleigado

e virar voltar volver

beber o Lor

puro laio

bico a bico

beixo a beixo

buxo a buxo

labio a labio

a beber a beberaxe

beizo a beizo

laxe a laxe

da paisaxe do Caurel


 

 

 

 

TEMPO DE VIVIR

Pero non te despidas rapaz da primavera                                                                                                                                                    inda a leves ferida na inocencia primeira

 

Vai o amor impreso na textura  do ser                                                                                                                                          No segredo da chuvia. Na luz que esta por ver

 

Nas PALABRAS DA TRIBU deste reino do Norte                        

No MAR MAIOR das ondas que escorrentan a morte

E vai a primavera ó par da poesía                                                                               

nunha camelia ilesa no ser de Rosalía    

Na saudade dos ríos indo a Palas de Rei                           

No designio das aves que viven noutra lei

E ti ensumido en verbas. En cantigas. En matos.                          

A custodiar enviso no reino dos regatos

Sempre a acadar a ROSA da inocencia perdida                                                

da música acordada. Da mocidade ida

con Rosas a Saleta-Sempre a rosa do norte                             

que nos libra do tempo e nos salva da morte    

...

Manuel: a miña aperta nesta hora. Neste día                              

Que vos sexan propicios o amor e a poesía

          Setembro de 1995 (Homenaxe a Manuel María)

 



page | by Dr. Radut